Πες μου ποιος από τους ροκάδες σε παραδέχτηκε πρώτος», ρωτάει ο Λάκης Παπαδόπουλος τον Γιώργο Μαργαρίτη μόλις τελειώνουν την πρόβα του «Για να σΆ εκδικηθώ», που όπως μου λέει ο Παπαδόπουλος: «Ο Γιώργος “το σκίζει”». Δύο «συνδικάτα», αυτό του ροκ και αυτό του λαϊκού, συναντιούνται για πρώτη φορά ζωντανά στη σκηνή του «Γυάλινου». ¶ραγε ωρίμασε το κοινό και υποδέχεται με πιο ανοιχτά αφτιά αυτά τα παντρέματα ή οι ίδιοι οι καλλιτέχνες; Στην περίπτωση του Παπα­δόπουλου και του Μαργαρίτη­ δεν υπήρχαν επιφυλάξεις ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του Ά90, όταν πρωτο-συναντήθηκαν οι δυο τους: από το «Οπωσδήποτε» στον ομώνυμο δίσκο της Τερέζας και τα «Σημαδεμένος», «Κοινό σημείο» και «Τα συννεφάκια» του δίσκου «Μπορείς να πηγαίνεις» του Μαργαρίτη. «Κανείς δεν είχε σκεφτεί να μπλέξει δύο ανόμοια πράγματα, τα οποία ήταν παρόλα αυτά για μένα όμοια.
Η καλή στιγμή δεν έχει στρατόπεδο», μου λέει ο Παπαδόπουλος καθώς θυμάται αυτές τις δισκογραφικές συνεργασίες με τον Μαργαρίτη. Και μου εξηγεί γιατί αυτές συνέβησαν σε μια εποχή που επικρατούσαν οι ταμπέλες: «Ο Γιώργος είναι ροκ. Ένας δημοτικός ρόκερ. Μεγάλη φωνή. Έχει ένα συναίσθημα το οποίο με έπιασε από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Η φωνή του είναι όπως ήταν – και ακόμη καλύτερη. Βλέπω έναν ακούραστο εργάτη του τραγουδιού, πολύ δεκτικό στις εφευρέσεις. Τα θεώρησα κάτι σαν εφεύρεση τον “Σημαδεμένο” και το “Οπωσδήποτε”. Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει εφησυχάσει και ψάχνεται παντοιοτρόπως. Μπράβο του!» Από την άλλη, ο Μαργαρίτης εξηγεί με το δικό του τρόπο τη συνεργασία τότε και τώρα: «Τον παρακολουθώ πολλά χρόνια τον Λάκη. Δεν σου κρύβω ότι δεν ξέρω κανέναν άλλον να γράφει τέτοιες μελωδίες. Ο Λάκης είναι ο μοναδικός που γράφει ματζόρια.
Δεν υπάρχουν πια συνθέτες να γράφουν τέτοια. Όλοι γράφουν ουσάκ, μινόρια… Ο Λάκης φτιάχνει πολύ καλές μελωδίες, αυτές που αγαπούσα από μικρό παιδί. Από τότε όλο τέτοια άκουγα, από τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Παγιουμτζή και τον Τσαουσάκη…» Στο μουσικό πρόγραμμα που θα παρουσιάσουν στο «Γυάλινο» –με τίτλο δανεισμένο από το νέο δίσκο του Μαργαρίτη στον οποίο έχει διπλή συμμετοχή ο Παπαδόπουλος («Παίζουμε για τη φανέλα» )– οι δυο τους μαζί με την ¶σπα Θεοφίλου, για την οποία λένε τα καλύτερα λόγια, διαλέγουν τραγούδια από το ελληνικό ρεπερτόριο με την ίδια απενοχοποιημένη νοοτροπία.
Ο Μαργαρίτης ως γεφυροποιός ανάμεσα στα διάφορα είδη – αστειεύεται μάλιστα λέγοντας πως έχει χτίσει μια γέφυρα ίση με εκείνη μεταξύ Ρίου και Αντιρρίου. Και ο Παπαδόπουλος ως «ακροατής και θαυμαστής της παγκόσμιας μουσικής», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, συμπληρώνοντας: «Δεν βάζω κοστούμια και φορεσιές στη δουλειά και τη ζωή μου. Όταν καταπιάνομαι με τη σύνθεση, γράφω σε ό,τι στιλ θέλω και παντρεύω ό,τι θέλω. ¶λλωστε αυτό είναι το παιχνίδι. Αυτή είναι η χαρά».