“Ό,τι αξίζει τον άνθρωπο είναι να έχει να πει μια ιστορία.” Γ.Χ.

Το διήγημα του σπουδαίου Έλληνα λογοτέχνη Γιώργου Χειμωνά, “Μυθιστόρημα”,
γραμμένο “απνευστί μέσα σε είκοσι μέρες”, εκδόθηκε το 1966 και σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα, “προσπαθεί να απομονώσει ό,τι πιο σπουδαίο μπορεί να συμβεί σε μια κατάσταση ανθρώπινη”.

Ο Τ και η Α ζουν σε ένα σπίτι με καθρέφτες. Τα παιδιά τους είναι καταδικασμένα να πεθαίνουν. Μαζί τους η μητέρα και η αδερφή του Τ. Και η Μαργαρίτα. Και αργότερα ο Γ.

Η Α αγαπά άνευ όρων τον Τ. Η Μαργαρίτα επιθυμεί τον Τ. Ο Γ είναι ερωτευμένος με τον Τ. 

Όλα είναι ένα διαρκές τέλος.

Δύο ηθοποιοί, η Ελίνα Ρίζου και ο Κωνσταντίνος Γώγουλος, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Παναγιώτη Εξαρχέα, αναλαμβάνουν να εξερευνήσουν την αδυσώπητη βία που κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του και τη δυνατότητα που έχει ανά πάσα στιγμή να συμπεριφέρεται με τον πιο τερατώδη τρόπο. Περνώντας από όλα τα πρόσωπα του έργου, διεκδικούν ο ένας τον άλλον, φτάνοντας στην οριακή κατάσταση που αναγκάζει το Τέρας, που ο καθένας κρύβει μέσα του, να εμφανιστεί και να κατασπαράξει οτιδήποτε γύρω του.

Οι δυο ερμηνευτές ενσαρκώνουν «ανθρώπους εν κρίσει», απόλυτους, που υπερβαίνουν τους εαυτούς τους και γίνονται ένα «οριακό βίωμα».

Το βασικό δίπολο στο «Μυθιστόρημα» αποτελεί η άνευ όρων Αγάπη της Α για τον Τ και η απόλυτη επιθυμία του Τ για Γνώση του εαυτού του. Αυτά τα δύο μπορούν να συνυπάρξουν ή είναι αντιθετικά; Άραγε η ακραία μορφή Αγάπης στερεί από κάποιον τη Γνώση; Ή μήπως η υπερβολική μέριμνα για Γνώση του εαυτού καθιστά τους ανθρώπους ανίκανους να Αγαπήσουν;