Ο  λόγος γίνεται θραύσματα  και το σώμα, ένα σώμα που πάσχει και κατακρεουργείται. Η  επιθυμία που έχει πια χαθεί, ο ανεκπλήρωτος έρωτας , η ασθένεια και η αυτοκτονία είναι θέματα που ερευνά η παράσταση.

Η ασυνέχεια του σήμερα, αναπαρίσταται και εικονοποιείται σε σκηνές ποιητικού σουρεαλισμού, οι οποίες εναλλάσσονται τυχαία, υπογραμμίζοντας  το τρομακτικό αυτονόητο της εποχής.

_κι ο δρόμος απλώνεται ήρεμα                                                                                               

υποκλίνεται

κατεβάζει τα βλέφαρα

κι αυτό με ανακουφίζει

με χαροποιεί

με απαλλάσσει_