«Η Μήδεια είναι μία μεγάλη κιβωτός που μας διέσωσε το πλήρες φορτίο του ιστορικού πάθους εκείνων των καιρών δια μέσου των αιώνων» γράφει ο Αλέξης Διαμαντόπουλος.

Προδίδονται οι όρκοι για ειρήνη, το μίσος κυριαρχεί, οι νεαροί Έλληνες της εποχής πήγαιναν κυριολεκτικά από πόλεμο σε πόλεμο, γενιές χανόντουσαν υπηρετώντας υπερφίαλα σχέδια επέκτασης και πλουτισμού.

Αφιερώνεται στη μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη.

Το ψυχολογικό κλίμα της Μήδειας είναι το μίσος.  Εξελίσσεται ένας εφιάλτης, προσγειωμένος στο επίπεδο του κρεβατιού, του προδομένου έρωτα, ακριβώς όπως στα όνειρα.

«Τώρα κυβερνά το μίσος και η αγάπη αρρώστησε» Αυτή η φράση ακούγεται στην έναρξη του έργου. Τόσο αναγνωρίσιμη σε μας γιατί οι καιροί είναι ταραγμένοι και στις μέρες μας. 

Σχεδιάζοντας την παράστασή μας, το να ανιχνεύσουμε τον μηχανισμό που πυροδοτεί την έκρηξη των δυνάμεων του θανάτου, κόντρα σε κάθε λογική, σε κάθε ανάχωμα που στήνει ο πολιτισμός απέναντί τους, είναι για μας ο πρώτος στόχος. 

Όπως και το να υπογραμμίσουμε τον αφανισμό των παιδιών, της νέας γενιάς ανάμεσα στις συμπληγάδες του εγωισμού και της αλαζονείας των ενηλίκων.