Πάντα θα υπάρχει η απόκλιση του κοινού από το κοινωνικό και δυστυχώς πάντα θα υπάρχει η μοναξιά των πολλών, η μοναξιά του πλήθους. Ίσως γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους ηγέτες, από τον φόβο της μοναξιάς και ίσως γι’ αυτό αναγνωρίζουμε επάνω μας μορφές εξουσίας συνειδητά ή μη, από έλλειψη ολοκληρωμένης ύπαρξης δηλαδή αληθινής κοινωνίας. Θα πρέπει η εξουσία να έχει χάσει κάθε νόημα μέσα στον άνθρωπο, να είναι ασήμαντη προκειμένου να την αγνοήσει, όπως η Αντιγόνη,  και να της αντισταθεί. Κατά την εκτίμησή μας, η Ισμήνη  είναι ο άνθρωπος μπροστά στο αδιέξοδο της επιβολής της εξουσίας και το πένθος. Υποκριτικά, είναι για εμάς ο δρόμος προς τον εσωτερικό μας  κήπο, χωρίς τον οποίο είναι επίπονο να παρασταθεί και να επικοινωνηθεί ένα κείμενο, όσο και η ίδια μας η ζωή. Όπως εξ’ αρχής αποτέλεσε μια σχεδία μέσα στην Τέχνη του Θεάτρου, έτσι και τώρα η Ισμήνη εξακολουθεί να είναι για μας η σχεδία των εσωτερικών μας θαλασσών με την λαχτάρα των ωκεάνειων ρευμάτων.