Πριν λίγες ημέρες σας έγραφα ότι η καλύτερη ταινία της χρονιάς είναι το Don't Look Up. Αν μπορεί να συγκατοικήσει στη κορυφή και άλλη ταινία είναι το αριστούργημα του Πάολο Σορεντίνο, "Το χέρι του Θεού".

Πρόκειται για ταινία που επαναφέρει την απλή κινηματογράφιση, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς βίαια μοντάζ, χωρίς επιπόλαιους εντυπωσιασμούς. Ο σκηνοθέτης καθοδηγεί με μαεστρία τους ηθοποιούς, που παίζουν σαν να μην υπάρχει κάμερα και φώτα. Και συ σαν θεατής ξεχνάς ότι κοιτάς μια οθόνη και νιώθεις ότι βρίσκεσαι δίπλα τους, σχεδόν συμμετέχεις στη πλοκή.

Αν βιάζεσαι και έχεις εθιστεί στο γρήγορο και στο skip μην τη δεις, αν όχι βάλε ένα ποτήρι κρασί και αφιέρωσε της τον χρόνο σου και στο τέλος θα αισθάνεσαι σαν ταξίδεψες.

Μπορεί ο τίτλος να παραπέμπει στον Μαραντόνα, αλλά η ταινία έχει τη δική της μαγεία. Δεν δανείζεται από τον θεό της μπάλας τίποτα, παρά μόνο τη φράση.

Ο Μαραντόνα κατάφερε να επηρεάσει τις ζωές των Ναπολιτάνων σε βαθμό που ξεπερνούσε τα γήπεδα και το ποδόσφαιρο. Αυτή την αύρα που έφερε ο αγαπημένος όλων Αργεντίνος σταρ, θα τη νιώσεις αν αφεθείς στη ταινία.

Θα δεις την Ιταλία του '80, θα νοσταλγήσεις, θα ονειρευτείς, θα μελαγχολήσεις αν το συγκρίνεις με το τώρα. Το σίγουρο είναι πως η ταινία θα σε επηρεάσει, και αυτό πρέπει να κάνει μια καλή ταινία. Να σε γεμίσει συναισθήματα, που μετά με καλή παρέα και ποτό θα συζητήσεις για να δεις αν ένιωσες τα ίδια με τον άλλο.