Τρεις γυναίκες – η Άντζελα Μπρούσκου, η Παρθενόπη  Μπουζούρη και η Δανάη Κατσαμένη – έγκλειστες σ’ ένα ασφυκτικό πατριαρχικό περιβάλλον αφηγούνται τoν πυρακτωμένο λόγο του Διονύσιου Σολωμού στον απόηχο της πτώσης του Μεσολογγίου.

Κείμενο αιρετικό και αλληγορικό τοποθετείται στο κέντρο μίας βίαιης πραγματικότητας που συνδιαλέγεται με το παρελθόν και το μέλλον της Ιστορίας. Σε αυτό το σύμπαν της σύγχρονης Κόλασης, που αποτυπώνεται σκηνικά σ’ ένα ηχητικό και εικαστικό περιβάλλον σαν ένα σύγχρονο χορικό, το σώμα της Γυναίκας στοιχειώνεται μέσα από μια γεωγραφία εικόνων που συνθέτουν το προσωπείο της γυναίκας δαίμονα μέσα στους αιώνες.

Ανοίγοντας ένα διάλογο με το ημιτελές κείμενο του Σολωμού, η  Γυναίκα της Ζάκυθος συναντιέται σήμερα με το ρέκβιεμ μιας Ελλάδας που χάνει την γλώσσα της, όταν μπορεί να βασιλεύει η ρητορική του μίσους, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός  που αντικαθιστούν την όποια ανθρώπινη αλληλεγγύη.