Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν μια πολυσύνθετη περίπτωση ανθρώπου. Πολυμαθής, πολυγραφότατος, αιρετικός και συγκρουσιακός, το μόνο σίγουρο είναι πως με τη βαθιά γνώση του πάνω σε ζητήματα ιστορικά, πολιτικά και κινηματογραφικά, δεν θα σε άφηνε ποτέ αδιάφορο.

Τη δεκαετία του ’90, οι αντιπαραθέσεις του στα τηλεοπτικά παράθυρα τον έκαναν ακόμα πιο γνωστό στο κοινό. Προηγουμένως το είχε καταφέρει με τα βιβλία του, είτε κινηματογραφικά, όπως το «12 μαθήματα για τον κινηματογράφο», είτε ιστορικά όπως το «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974».

Πέθανε μόλις στα 66 του, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2000, νικημένος από τον καρκίνο. Τα αποφθέγματα και οι αφορισμοί του συνοδεύουν την υστεροφημία του και πολλές φορές μας βάζουν σε σκέψεις...

Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.

Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος.

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Έχει ανάγκη από ανθρωπισμό.

Πάντα ονειρευόμουν για τον εαυτό μου το ανύπαρκτο επάγγελμα του αναγνώστη.

Ο τσοπάνος κάθεται και σκαλίζει την γκλίτσα του, όχι για να την κάνει σταθερότερη, αλλά ομορφότερη. Τούτο το «περιττό» που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι η τέχνη. Όλοι, ακόμα κι οι πρωτόγονοι, θα ‘θελαν τα πράγματα που χρησιμοποιούν, εκτός από χρήσιμα, να είναι και ωραία.

Οι άνθρωποι που αγαπάνε τα βιβλία δεν έχουν πολλές ανάγκες και, κυρίως, δεν έχουν ηλίθιες ανάγκες.

Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν.

Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.

Το θέμα είναι να μην μπεις φυλακή. Όμως, έτσι και μπεις, αισθάνεσαι ελεύθερος. Κανείς δεν μπορεί να σε συλλάβει όταν ήδη σε έχουν συλλάβει και σε έχουν βάλει φυλακή.

Η λογική δεν έχει σχέση με την αισιοδοξία, ούτε με την απαισιοδοξία. Η λογική είναι από τη φύση της σκληρή και κυνική. Και παντελώς άσχετη με την Ηθική. Ποιος σας είπε πως ένας κλέφτης που ξέρει τη δουλειά του κάνει πράξεις παράλογες; Υπάρχει κάτι πιο λογικό από το να μη δουλεύεις κι ωστόσο να μπορείς να τρως;