Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές όλων των εποχών. Στην ομιλία του όταν δέχθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Οδυσσέας Ελύτης ξεχώρισε δυο ποιητές που είναι οι δυο πόλοι της σφαίρας της ελληνικής ποίησης. Ο ένας πόλος είναι ο Διονύσιος Σολωμός. Ο άλλος είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ως η προσωποποίηση της λιτότητας και της εκφραστικής ακρίβειας.
Ο Καβάφης, που γεννήθηκε και πέθανε στις 29 Απριλίου, είχε πάθος για την ζωή και την ποίηση, ήταν ειλικρινής και ποτέ δεν περιαυτολογούσε. Έλεγε αυτό που ήθελε η αισθανόταν. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για έναν ποιητή…
Ίσως το φως να ‘ναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
Και τι άλλο είναι η τέχνη παρά λεπτομέρειες.
Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άραγε; Ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν, και το Ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αληθείας;
Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται…. και όχι τι να σκέφτονται.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: Μην την εξευτελίζεις, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.
Ο κόλακας κι ο κόρακας έχουν το ίδιο χρώμα, ο ένας το ‘χει στην ψυχή κι ο άλλος εις το σώμα.
Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.
Να μικραίνουμε τα πράγματα είναι ασφάλεια.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν μόνιμες έχθρες και μόνιμες φιλίες.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
