Ο Νικόλας Άσιμος ήταν από τους λίγους που μπορούσε να υπερασπιστεί με ευκολία τον τίτλο του ανένταχτου. Είχε τις ιδεολογίες και τον κόσμο σε κάποια απόσταση, προσπάθησε να τους καταλάβει αλλά δεν μπόρεσε. Ο Άσιμος προσπαθούσε να εξηγήσει πόσο λάθος λειτουργεί ο κόσμος, πως όλοι ήταν μπλεγμένοι με τα πιστεύω τους και έχαναν την ουσία της ζωής, η οποία περνούσε ανέγγιχτη από μπροστά τους. Οι στίχοι του είναι πάντα επίκαιροι, πάντα φορτισμένοι συναισθηματικά. «Έφυγε» σαν σήμερα πριν από 33 χρόνια και άφησε πίσω του την δική του «κληρονομιά»...

Νιώσε με, για να σε νιώσω κι ας πονάς, είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς.

Συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του κι η φαντασία μας έχει χαθεί.

Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ, να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά, το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Κάθε δέσμευση είν’ ολιγωρία, Άμα θες δεσμά, φάε ιδεολογία.

Κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελλάθης, Αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις.

Κι ίσως ν’ αξίζει μόνο κι ίσως ν’ αξίζει, που τολμάμε.

Πες μου ένα ψέμα, ν’ αποκοιμηθώ.

Ανασαίνω κι είμαι μοναχός, Κι ο ξενιτεμένος είναι άνθρωπος.

Μια ζωή εντάξει, Κι είμαι σαν αμάξι, Όποιος μπορεί το χρησιμοποιεί.

Κάπου θα δεις απ’ την αρχή, Τα πάντα που `χουνε συμβεί
Κάπου θα δεις απ’ την αρχή, Με αλλο μάτι τη ζωή.