Το «Όταν σβήνουν τα φώτα» δεν είναι ένας απλός θεατρικός μονόλογος. Είναι μία καταγγελία θεμάτων ταμπού που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι τολμάμε να συζητήσουμε ανοιχτά ή ακόμα και να σκεφτούμε.
Μπροστά στα μάτια μας αποκαλύπτονται μεγάλες αλήθειες. ¶λλοτε τρυφερές και συγκινητικές και άλλοτε σκληρές και επώδυνες.

Η λαχτάρα ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει από μικρό τον δρόμο για τον οποίον προορίζεται αλλά δεν έχει καμία στήριξη από την οικογένεια του, γιατί όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί του θεωρούν πως εκείνοι  είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα το καλύτερο για το μέλλον του.
Η λαχτάρα να αγγίξει το όνειρο σε συνδυασμό με την έλλειψη  στήριξης και κατανόησης από το οικογενειακό της περιβάλλον την κάνει ευάλωτη, βορρά στα νύχια του πρώτου επιτήδειου.

Μπροστά στα μάτια του θεατή αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σημάδια ενός βιασμού. Τα σημάδια της ψυχής που όσος καιρός και να περάσει δεν θα επουλωθούν ποτέ. Φανερώνονται όλα απροκάλυπτα μαζί με κάποιες από τις επιπτώσεις τους.
Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, βουλιμία είναι κάποια από τα γεννήματα αυτής της ανίερης συνουσίας που οδηγούν στο ξεγύμνωμα μίας άλλης σκληρής αλήθειας.
Του ρατσισμού που βιώνουν ακόμα και σήμερα οι υπέρβαροι άνθρωποι. Της έλλειψης ισάξιων ευκαιριών με βάση την εξωτερική εμφάνιση αντί των προσόντων και του μυαλού.
Η πρωταγωνίστρια καταρρακώνεται, χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της με  μόνη της συντροφιά τις αγαπημένες της ηρωίδες.

Ηλέκτρα, Αγαύη, Μήδεια, Αντιγόνη, Ανδρομάχη. Βιώνει μαζί τους την δική της σύγχρονη τραγωδία και όπως αυτές στο τέλος λυτρώνεται μέσα από την αναμενόμενη - σύμφωνα με τι τρίπτυχο της αρχαίας τραγωδίας - κάθαρση.