Το μπάσκετ έχει αλλάξει. Τα 30 δεύτερα της μια επίθεσης που εμείς λιώναμε από αγωνία, τώρα μοιάζουν αιώνας. Τα θηρία άνω των 2,10 είναι είδος προς εξαφάνιση, οι παίκτες τρέχουν σαν δρομείς, τα καρφωμάτα είναι πιο συχνά και από τις βολές, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι τις συγκινήσεις που μας προσέφερε το μπάσκετ στο παρελθόν, δεν μπορεί να μας τις προσφέρει τώρα.

Γιατί οι παίκτες των προηγούμενων δεκαετιών, υστερούσαν σε φυσικά προσόντα, αλλά στο γήπεδο κατέθεταν την καρδιά τους, δεν αγωνίζονταν απλά, πολεμούσαν, δεν σκέπτονταν το συμβόλαιο με το μεγάλο χορηγό, αλλά ρίσκαραν το κορμί τους για ένα μαρκάρισμα, για μια κατοχή.

Όσοι παρακολούθησαν τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1996 στο Παρίσι, μεταξύ Παναθηναϊκού και Μπαρτσελόνα, δεν μπορούν να ξεχάσουν το απίστευτο σπριντ του Βράνκοβιτς, στα τελευταία 8 δευτερόλεπτα, όπου με το κόψιμό του έστειλε τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή.

2μ. και 18 εκατοστά, ένα θηριώδες κορμί, πέταξε, έκανε το χρέος του, τραυματίστηκε, αλλά έμεινε στην ιστορία. Για όσους θα πούνε ότι το καλάθι μετρούσε, η ιστορία δεν θα άλλαζε. Εδώ δεν κρίνεται η διαιτητική απόφαση, αλλά το πάθος αυτού του σπουδαίου αθλητή. Και να μετρούσε το καλάθι, το ίδιος μάγκας θα ήταν για εμάς τους μπασκετικούς, το ίδιο θα χειροκροτούσαμε.

Ανδρώθηκε μπασκετικά στη Ζαντάρ, ήρθε στην Ελλάδα το 1989, για λογαριασμό του Άρη, κατακτά το νταμπλ. Μετακομίζει στο μαγικό κόσμο του NBA, αγωνίζεται στους Μπόστον Σέλτικς, και μετά από δύο χρόνια επιστρέφει στη χώρα, που τόσο αγαπά, και τον Παναθηναϊκό.

Κατέκτησε το Ευρωπαϊκό, με το τριφύλλι και επέστρεψε ξανά στο NBA. Έκλεισε τη καριέρα του στην Ιταλία και τη Φορτιτούντο Μπολόνια. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν φιλόσοφο του μπάσκετ. Ήρεμος, σίγουρος για τις ικανότητές του, ομαδικός. Δεν ήταν το κορμί που σε έπειθε ότι μπορεί να πετύχει στο άθλημα, δύσκαμπτος, μανιώδης καπνιστής, αλλά τα όποια ελαττώματά του, τα υπερκάλυπτε το πάθος του.

Στόικο σε ευχαριστούμε για όλα...