Ο Charles Bukowski ήταν κάτι περισσότερο από ένας περιθωριακός συγγραφέας που γύριζε στα μπαρ και μεθοκοπούσε αδιάκοπα. Ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, διαφορετικός, με σκληρά παιδικά χρόνια, που έψαχνε σε όλη του την ζωή έναν τρόπο για να συνεχίσει να ζει. Τον βρήκε πρώτα στο γράψιμο και μετά στο αλκοόλ. Έγραφε κάθε μέρα, όποτε είχε αυτήν την ακατανίκητη επιθυμία να μοιραστεί την ψυχή του με τον κόσμο.

Η ψυχή του ήταν λίγο πιο σκοτεινή από την συνηθισμένη. Και αρκετά πιο κυνική από τον μέσο όρο. Όμως ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στον άνθρωπο, όσο κι αν δεν τον σεβόταν σχεδόν καθόλου. Με εξαιρέσεις. Και στα εκατοντάδες ποιήματα του αλλά και στα λιγότερα πεζά του, μπορείς να βρεις δεκάδες στιγμές σοφίας, που θα σε κάνουν να δεις τον κόσμο, όχι τόσο με κυνικότητα, αλλά με ψυχραιμία. Τουλάχιστον για λίγα δευτερόλεπτα...

Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις.

Όταν πίνεις ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά για λίγο, δεν σε έχει πιασμένο από το λαιμό.

Κατάλαβε με. Δεν είναι σαν τον συνηθισμένο κόσμο. Έχω την τρέλα μου, ζω σε μια άλλη διάσταση και δεν έχω χρόνο για πράγματα που δεν έχουν ψυχή.

Όπου κι αν πάει το πλήθος, τρέξε από την αντίθετη πλευρά. Κάνει πάντα λάθος.

Πρέπει να «πεθάνεις» μερικές φορές πριν μπορέσεις να ζήσεις πραγματικά.

Μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τρέλες. Τι τρομακτική πρέπει να είναι η ζωή που ζουν!

Το πρόβλημα αυτού του κόσμου είναι πως οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, όταν οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση.

Βρες αυτό που αγαπάς και άστο να σε «σκοτώσει».

Ο διανοούμενος λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο.

Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά την αναγνωρίζεις όταν την δεις. Κυρίως γιατί αισθάνεσαι όμορφα, πολύ όμορφα, όταν είσαι κοντά της ή μαζί της.