Η Σοφία Δημοπούλου επιστρέφει με το έκτο της βιβλίο, «Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω», το οποίο κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα δυνατό μυθιστόρημα για τον έρωτα, τη φιλία, τη δύναμη μιας ιδέας, την περιπέτεια, όχι μόνο δύο εραστών, αλλά και μιας χώρας, της Ελλάδας, μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Ποια ιστορία κρύβεται συνοπτικά πίσω από τον τίτλο του νέου σας βιβλίου «Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω»;

Ο Νάσιος και η Λισσάβω μεγαλώνουν στο Νησί, ένα χωριό του Ρουμλουκιού, του Ρωμιότοπου της Ημαθίας, κοντά στη λίμνη των Γιαννιτσών. Η ιστορίας τους ξεκινά στα 1911, όταν ακόμα ο τόπος τους είναι υπόδουλος στους Τούρκους. Τα δυο παιδιά θα ζήσουν μαζί την μετάβαση από την Τουρκοκρατία στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά οι κρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις και ένας κυκεώνας γεγονότων σύντομα θα τους χωρίσουν. Οι ζωές τους άλλοτε απομακρύνονται και άλλοτε συγκλίνουν, αφού ο ένας διαρκώς αναζητά τον άλλο. Ανάμεσά τους στέκεται ένα μυστικό, ένας φόνος, αλλά και η Ιστορία της Ελλάδας που παρεμβαίνει στην πλοκή και στις ζωές τους. Κι όταν τα χρόνια περνούν κι η Λισσάβω έχει γίνει Λίζα, ο Νάσιος αντιλαμβάνεται πως όλα έχουν αλλάξει· τόποι, ιδέες, πολιτική, ήθη, χαρακτήρες. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι η επιθυμία και η φλόγα του για εκείνη.

Πώς γεννήθηκε η Λισσάβω σας και τι είχατε κατά νου όταν την κάνατε ταίρι με τον έτερο κεντρικό σας ήρωα, τον Νάσιο;

Όλα ξεκίνησα μέσα από το χορό. Πριν χρόνια, σε μάθημα παραδοσιακού χορού, ένα παλιό τραγούδι από την περιοχή του «Ρουμλουκιού» της Ημαθίας με τίτλο «Της Λισσάβως» μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Στην φαντασία μου, η Λισσάβω του τραγουδιού ζωντάνεψε και ήταν εκείνη που με οδήγησε στον τόπο της και την εποχή της. Ο έρωτάς της με τον Νάσιο ήταν το πρόσχημα για να μιλήσω για τη Μακεδονία των αρχών του 20ου αιώνα και για τα ανθρώπινα πάθη και παθήματα εξαιτίας των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών. 

Τι σας γοήτευσε στην Δυτική Μακεδονία των αρχών του προηγούμενου αιώνα και αποφασίσατε να στήσετε σ’ αυτόν τον τόπο και τον χρόνο την πλοκή του μυθιστορήματός σας;

Η  Δυτική Μακεδονία, πάντα μου ασκούσε μια μυστηριώδη έλξη, από την εποχή που πρωτοδιάβασα το «Στα μυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα μου έδινε την ευκαιρία να μιλήσω για μια περιοχή με πλούσια Ιστορία και μεγάλη πολιτιστική παράδοση. Ήταν απαιτητικό το εγχείρημα, αλλά εντέλει άξιζε τον κόπο.

Τα ήθη, τα έθιμα και η ντοπιολαλιά της περιοχής πόσο σας δυσκόλεψαν ώστε να καταφέρετε να τα εντάξετε τόσο αρμονικά στην ιστορία σας; 

Όπως προανέφερα, το βιβλίο αυτό απαίτησε εκτεταμένη έρευνα σε πολλά  πολιτιστικά στοιχεία. Τα πάντα έπρεπε να διερευνηθούν · τα ιστορικά γεγονότα, τα τοπικά έθιμα, τα τοπωνύμια, η ντοπιολαλιά, η γεωγραφία του τόπου, οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα κι έχουν καταγραφεί, η μουσική παράδοση, τα τραγούδια και οι χοροί. Ήταν μια κοπιαστική , μα άκρως απολαυστική έρευνα που κράτησε πάνω από ένα χρόνο και που με πλούτισε σε γνώση. 

Η αγάπη έχει τη δύναμη να νικήσει τα πάντα; Ή μπορεί να μείνει αλώβητη μόνο υπό προϋποθέσεις;

 Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη. Ο ερωτευμένος εστιάζει διαρκώς στην κατάκτηση και τη διατήρηση του προσώπου του πόθου του κι αυτή η διαρκής, πολλές φορές εμμονική προσπάθεια, δεν μπορεί παρά να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Αρκεί και οι δυο εραστές να πιστεύουν στη δύναμη αυτή. Τότε ο έρωτας ανθίζει, πλαταίνει και βαθαίνει ώστε να κρατήσει τους εραστές ενωμένους. 

Τώρα που έχουν φύγει από τις φτερούγες σας οι ήρωές σας τι αισθάνεστε γι’ αυτούς, τι θα τους ευχόσασταν;

Τους αναπολώ, θυμάμαι τις μέρες που πέρασα μαζί τους και παρ’ ότι εγώ τους δημιούργησα, τους έχω στην ψυχή μου σαν αυτούσια όντα, ελεύθερα και ανεξάρτητα. Σαν τέτοια λοιπόν τους εύχομαι να περπατούν πάντα σε μονοπάτια ευτυχίας και δύναμης. Είναι καιρός να τους αφήσω να απολαύσουν την αιώνια αγάπη τους.

Ποιο είναι το επόμενο συγγραφικό σας πλάνο; Να περιμένουμε σύντομα καινούριο βιβλίο με την υπογραφή σας; 

Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ’60 ως σήμερα και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Έχω αρκετό όμως δρόμο να διανύσω έως τη στιγμή που θα φύγει από τα χέρια μου για να ακολουθήσει το δικό του δρόμο.