1970 – Ο Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης  αυτοκτονεί κάνοντας «σεπούκου» (γνωστό και ως «χαρακίρι»)

Γεννήθηκε το 1925 και ήταν αριστοκρατικής καταγωγής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Kimitake Hiraoka. Μεγάλωσε δίπλα στην γιαγιά του, που τον χώρισε από τους γονείς του γαι αρκετά χρόνια. Η γιαγιά του, Natsuko, είχε μεγαλώσει στο σπίτι του πρίγκιπα Arisugawa Taruhito, κρατώντας πολλούς από τους αριστοκρατικούς τρόπους της ακόμα και όταν παντρεύτηκε τον παππού του Mishima. Hγιαγιά του ήταν επιρρεπής στην βία και στα ξεσπάσματα, κάτι που φάνηκε αργότερα στα βιβλία του. Δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί με τα αθλήματα ή να παίξει με άλλα αγόρια, περνώντας όλο του το χρόνο με τις ξαδέρφες του.

Επέστρεψε στην οικογένειά του όταν έγινε 12 ετών. Οπατέρας του ήταν λάτρης της στρατιωτικής πειθαρχίας, με τον Mishimo να συνεχίζει να καταπιέζεται. Του έκανε εφόδους στο δωμάτιό του για να ψάξει αν ο γιος του ενδιαφερόταν για την λογοτεχνία (που την θεωρούσε «θηλυπρεπή») και συχνά του έσκιζε τα γραπτά του.

Ξεκίνησε να γράφει στα δώδεκα του χρόνια και έγινε το νεότερο μέλος της λέσχης λογοτεχνίας. Έγραφε αρχικά ποιήματα και αργότερα αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην πρόζα. Έγραφε πολύ και στο σχολείο και οι καθηγητές του, σε μια προσπάθεια να τον προστατέψουν από τους συμμαθητές του, του έδωσαν το ψευδώνυμο Yukio Mishima. Μια από τις ιστορίες του, που εκδόθηκε το 1946, περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες το bullying που δέχτηκε στα σχολικά του χρόνια, όταν εκμυστηρεύτηκε στους συμπαίκτες του στην ομάδα ράγκμπι, ότι ανήκει στην λογοτεχνία.

Όταν κλήθηκε στον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στρατό κατά την περίοδο του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, είχε αρπάξει κρυολόγημα, με τον γιατρό του στρατού να διαγνώσκει λανθασμένα φυματίωση. Κρίθηκε ανεπαρκής για τον στρατό. Βρήκε μια θέση στο υπουργείο Οικονομικών, λόγω της επιμονής του πατέρα του, αλλά γρήγορα τα παράτησε για να αφιερωθεί στο γράψιμο.

Το 1946, άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Thieves». Το δεύτερο, το πιο γνωστό βιβλίο του, ήταν το ημι-αυτοβιογραφικό «Confessions of a Μask», που τον έκανε ευρύτερα γνωστό στην Ιαπωνία, μόλις στα 24 του χρόνια. Άρχισε σιγά σιγά να γίνεται γνωστός στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ταξίδεψε πολύ, με πρώτη στάση του την Ελλάδα, την οποί και θαύμαζε από μικρό παιδί. Το 1956, εξέδωσε και το άλλο επιτυχημένο βιβλίο του, «The Temple of the Golden Pavilion».

Το 1960, συμμετείχε για πρώτη φορά σε ταινία ως ηθοποιός, παίζοντας σε συνολικά τέσσερις ταινίες. Το 1965, έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία «Yukoku», για έναν υπολοχαγό που μετά την συμμετοχή του σε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, αποχαιρετά την γυναίκα του και αυτοκτονεί με την τελετουργία των σαμουράι, το «χαρακίρι» ή αλλιώς «σεπούκου». Κάπως έτσι έμελλε να γραφτεί και το τέλος του, πέντε χρόνια αργότερα.

Παντρεύτηκε δύο φορές και έκανε δυο παιδιά με την δεύτερη γυναίκα του. Ωστόσο οι σeξουαλικές του προτιμήσεις παραμένουν ένα αίνιγμα. Επισκεπτόταν αρκετά gay bars όταν έγραφε το βιβλίο «Forbidden Colors», ενώ το 1998, ο συγγραφέας Jiro Fukushima δημοσίευσε 15 γράμματα που αντάλλαξε με τον Mishima, αποκαλύπτοντας την σχέση τους. Η γυναίκα του αρνιόταν πάντα τις φήμες για την ομοφυλοφιλία του συζύγου της.

Όπως περίπου έγινε και στην ταινία «Yukoku», ο Yukio Mishima αυτοκτόνησε κάνοντας «χαρακίρι» στις 25 Νοεμβρίου του 1970, σε ηλικία 45 ετών. Εκείνη την ημέρα, μαζί με τέσσερις φίλους του, επισκέφτηκαν τα κεντρικά κτίρια των δυνάμεων αυτοάμυνας της Ιαπωνίας. Έδεσαν τον διοικητή στην καρέκλα και ο Mishima βγήκε στο μπαλκόνι, επιχειρώντας να πείσει τους στρατιώτες να επαναφέρουν τον αυτοκράτορα. Οι στρατιώτες όχι μόνο δεν πείστηκαν αλλά άρχιζαν να του φωνάζουν και να τον κοροϊδεύουν. Εκείνος γύρισε στο γραφείο του διοικητή και αυτοκτόνησε κάνοντας σεπούκου.

2005 – Πέθανε ο ροκ σταρ του ποδοσφαίρου, George Best

Ο μέγας βορειοϊρλανδός ποδοσφαιριστής που έζησε σαν ροκ σταρ, μεσουράνησε με την Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήπιε πάρα πολύ αλκοόλ και είχε πάρα πολλές κατακτήσεις. Από το 1976, έπαιξε σε ΗΠΑ, Σκωτία, Χονγκ Κονγκ και Αυστραλία, τερματίζοντας την καριέρα του σε ηλικία 38 ετών.

Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ το 1946. Αυτό τον απέτρεψε από το να συμμετέχει σε μεγάλους αγώνες εθνικών ομάδων, παρόλο που έκανε πράγματα και θαύματα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ντριμπλερ όλων των εποχών, ενώ στις 12 σεζόν που έμεινε στην Γιουνάιτεντ πέτυχε 137 γκολ. Μερικοί τον συνέκριναν με τον Πελέ και τον Μαραντόνα. Ο Πελέ είχε πει πως πρόκειται για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έχει δει, ενώ ο Μαραντόνα παραδέχθηκε κάποια στιγμή πως ήταν το ίνδαλμά του.

Στα 15 του έπαιξε σε ένα ματς που αποτελούνταν κυρίως από 18χρονους παίκτες. Σκόραρε δύο γκολ και για καλή του τύχη, τον είδε ο σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σε ηλικία 17 ετών και 4 μηνών έκανε ντεμπούτο. Λίγους μήνες αργότερα κλήθηκε και στην εθνική. Στο δεύτερο παιχνίδι του σκόραρε. Κέρδισε δύο πρωταθλήματα το 1965 και το 1967. Το 1968, η Μάντσεστερ στέφθηκε και πρωταθλήτρια Ευρώπης, κερδίζοντας με 4-1 την Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Ο George Best σκόραρε το δεύτερο γκολ της ομάδας του. Κέρδισε συγχρόνως και τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή της Ευρώπης.

Έχοντας κατακτήσει τα πάντα σε ηλικία 22 ετών, ο Best έπεσε θύμα του lifestyle και σταμάτησε να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, έγινε παράδειγμα προς αποφυγή. Ξενυχτούσε, έπινε, οι γυναίκες έρχονταν και έφευγαν, ενώ ο τζόγος ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μια περίοδο λάμβανε περισσότερα από 10.000 γράμματα την εβδομάδα. Η εικόνα αυτή, που καλλιέργησε και ο ίδιος, σιγά-σιγά τον κατέστρεψε.

Έπαιζε πολλές φορές μεθυσμένος, αλλά πάλι κατάφερνε να κάνει φοβερά πράγματα. Όμως η προσήλωση του στο παιχνίδι άρχισε να φθίνει. Αργούσε στις προπονήσεις, ενώ ορισμένες φορές δεν πήγαινε και καθόλου. Το 1970, αποκλείστηκε από την Εθνική ομάδα της χώρας, όταν πέταξε λάσπη σε διαιτητή. Το 1973, το είδωλο είχε φτάσει στην απομυθοποίηση του. Ο Best παράτησε για λίγο καιρό το ποδόσφαιρο. Γύρισε όμως σχεδόν αμέσως και μετατράπηκε σε γυρολόγο, παίζοντας σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Έκανε κάποιες καλές χρονιές στις ΗΠΑ, αλλά γενικά, οι παλιές του επιδόσεις είχαν τελειώσει.

Το 1984 σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Όμως οι παμπ ήταν το αγαπημένο του στέκι. Τα προβλήματα υγείας δεν άργησαν να έρθουν, ενώ κάποιες φορές είχε μπλεξίματα και με τον νόμο. Πολλές φορές είπε πως έχει απεξαρτηθεί από το αλκοόλ αλλά ποτέ δεν το έκανε πράξη. Κάποτε είπε, «Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου», ενώ σε κάποια άλλη στιγμή είπε με το εκκεντρικό χιούμορ του, «Ίσως πάω στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, αλλά νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να παραμείνω ανώνυμος».

Το 2002, κάνει μεταμόσχευση ήπατος. Όλοι λένε πως είναι η τελευταία του ευκαιρία. Όμως συνέχισε να πηγαίνει στα μπαρ και να πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο. Το αλκοόλ που κατανάλωνε, μαζί με τα φάρμακα που έπαιρνε, οδήγησαν στην σταδιακή απόρριψη του μοσχεύματος. Τον Οκτώβριο μπήκε στο νοσοκομείο. Έδωσε σκληρή μάχη αλλά στις 25 Νοεμβρίου άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 59 ετών, ζυγίζοντας μόλις 38 κιλά. Τα τελευταία του λόγια ήταν συγκινητικά: «Μην πεθάνετε όπως εγώ». Ο θρυλικός George Best, ο «Best of the Best», ο «πέμπτος Beatle», είχε μόλις φύγει άδοξα από την ζώη...