Έγινε το πρόσωπο που συμβολίζει την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Ήταν Μητροπολίτης, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και αγωνιστής της επανάστασης.

Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος Κόζης ή Κόζιας ή Γκόζιας ή Κοντζιάς ή Γκοζάς ή Κοτζάς ή Γκοζιόπουλος (υπάρχει ασυμφωνία για την ακριβή αναγραφή του επιθέτου του), γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1771, στην Δημητσάνα της Γορτυνίας. Ο πατέρας του ήταν χρυσοχόος και η μητέρα του ασχολούνταν με το νοικοκυριό και τα πέντε παιδιά τους.

Φοίτησε στην ονομαστή σχολή της ιδιαίτερης πατρίδας του με δάσκαλο τον Αγάπιο Παπαντωνόπουλο και ύστερα στο Άργος με δάσκαλο τον Αγάπιο Λεονάρδο, δυο ονομαστούς δασκάλους της εποχής. Ο μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίου εκτίμησε τις ικανότητές του και τον προσέλαβε ως γραμματέα του, ενώ στην συνέχεια τον χειροτόνησε διάκονο με το όνομα Γερμανός.

Το 1797 πήγε στη Σμύρνη και έγινε διάκονος του μετέπειτα εθνομάρτυρα Γρηγορίου Ε’. Όταν μετά από λίγους μήνες έγινε Πατριάρχης τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη και ανέλαβε αρχιδιάκονος.

Το 1806 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (ως Νέαι Πάτραι λογιζόταν το Πατρατζίκι, σημερινή Υπάτη) και τον Μάιο του ίδιου έτους επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Το 1818 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και από τότε αφοσιώθηκε στην προετοιμασία της επανάστασης. Μύησε αρκετούς μητροπολίτες, κληρικούς και οπλαρχηγούς.

Στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας για την έναρξη της επανάστασης, εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις για άμεση δράση και ήρθε σε σύγκρουση με τον Παπαφλέσσα. Στις 22 Μαρτίου του 1821 βρέθηκε στην Πάτρα, όπου στην πλατεία Αγίου Γεωργίου ευλόγησε τα όπλα των αγωνιστών που πολιορκούσαν το φρούριο της πόλης. Τότε έστειλε έγγραφο στους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων που βρίσκονταν στην πόλη ζητώντας εύνοια και προστασία από τα κράτη τους, γράφοντας ότι «απεφασίσαμεν σταθερώς ή ν’ αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν».

Το 1822 έφυγε για την Ιταλία μαζί με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη όπου έμεινε μέχρι τα μέσα του 1824. Δεν μπόρεσε να συναντήσει τον πάπα, αλλά πήγε σε πολλές πόλεις όπου ήρθε σε επαφή με επιφανείς Έλληνες της διασποράς για τους σκοπούς της επανάστασης.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, είχαν ξεσπάσει ήδη οι εμφύλιες συγκρούσεις και η απειλή ένοπλης σύγκρουσης ήταν προ των πυλών. Προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντίπαλες παρατάξεις παρά την απογοήτευσή του για την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί.

Αποδήμησε εις Κύριων στις 30 Μαΐου του 1826 ύστερα από μια ολιγοήμερη λοιμώδη ασθένεια. Τα «Απομνημονεύματα», που κατέλιπε, πολύτιμα για τα πρώτα χρόνια του Αγώνα, αναφέρονται στα γεγονότα ως το τέλος του 1822 και διακρίνονται για τη νηφαλιότητα του συντάκτη τους, που σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις τον εγκαταλείπει.

Πληροφορίες: sansimera.gr