Πολλά από τα ρούχα που δεν χρειαζόμαστε πια στη Δύση δεν καταλήγουν σε μαγαζιά από δεύτερο χέρι και φιλανθρωπικές οργανώσεις αλλά κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου.

Ένα βρετανικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με τίτλο «Unravel» παρακολουθεί τη διαδρομή τους ώς την Ινδία, όπου κάποιοι τα μετατρέπουν ξανά σε κλωστές και στη συνέχεια σε νέα, οικονομικά ρούχα, βάζοντάς τα σε έναν ακόμα κύκλο ζωής.

Η κινηματογραφίστρια, Meghna Gupta, δίνει τον λόγο στις γυναίκες και συγκεκριμένα στη Reshma, μια νέα μητέρα και σύζυγο που εργάζεται σε ένα τέτοιο κέντρο ανακύκλωσης στη βόρεια Ινδία. Τα άχρηστα ρούχα μέχρι να φτάσουν στην Ινδία είναι ήδη κομματιασμένα, οπότε δεν μπορούν να πουληθούν ξανά. Στη συνέχεια εργάτες όπως η Reshma αναλαμβάνουν να απομακρύνουν τα μη υφασμάτινα μέρη, π.χ. τα κουμπιά και τα φερμουάρ. Στη συνέχεια τα υφάσματα γίνονται νήματα που πλέκονται σε καινούρια ρούχα, αν και κατώτερης ποιότητας από τα αρχικά.

Η Reshma έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι δυτικοί μάλλον έχουν ελλείψεις σε νερό και δεν μπορούν να πλύνουν τα ρούχα τους. Πιστεύει επίσης ότι ακολουθούν παράξενες διατροφικές συνήθειες, κρίνοντας από τα υπερμεγέθη κομμάτια που φτάνουν στα χέρια της.

Στη Δύση μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε πρόβλημα λειψυδρίας ωστόσο, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει η πρωτοβουλία EDGE (Emerging Designers Get Exposed), η βιομηχανία μόδας και υφάσματος συντελεί στο 20% της παγκόσμιας σπατάλης νερού και παράγει 13 εκατομμύρια τόνους υφασμάτινων απορριμμάτων ετησίως. Η ανακύκλωση λοιπόν δεν είναι απλώς μια εναλλακτική επιλογή αλλά μονόδρομος. Το ερώτημα, ωστόσο, που θέτει το ντοκιμαντέρ είναι το εξής: Για την επαναχρησιμοποίηση των υφασμάτων αξίζει να τα μεταφέρουμε μέχρι την άλλη άκρη του πλανήτη, επιβαρύνοντας το περιβάλλον και την τσέπη μας;

Το ντοκιμαντέρ δεν δίνει απάντηση. Αφηγείται, κυρίως, την ιστορία μιας οικογένειας, μέρος της τεράστιας μηχανής ανακύκλωσης, που αντιλαμβάνεται την αποστολή της σαν θεόσταλτο έργο.