Οι εκλογές της 6ης Mαΐου του 2012 διεξήχθησαν από την υπηρεσίακη κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε παραδεχτεί ουσιαστικά την αποτυχία της και η ηγεσία στο προηγούμενο κυβερνόν κόμμα (ΠΑΣΟΚ), είχε αλλάξει, αφού ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε πάρει τη θέση του Γιώργου Παπανδρέου. Η ελληνική κοινή γνώμη είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με τα δυο μεγάλα κόμματα και τα σκάνδαλα που έβγαιναν στο φως. Οι εκλογές που είχαν προγραμματιστεί για την 6η Μαίου, προμήνυαν πτώση των δυο μεγάλων κομμάτων. Αλλά κανείς δεν περίμενε αυτό που τελικά έγινε.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι «κατακερμάτισαν» κυριολεκτικά την ψήφο τους, αφού για πρώτη φορά (και μοναδική) το πρώτο κόμμα δεν ξεπέρασε το 20%. Δεύτερο κόμμα αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αλέξη Τσίπρα να πείθει ως το νέο άιμα της πολιτικής σκηνής. Ήταν ίσως τα πιο αντιπροσωπευτικά ποσοστά του πολιτικού πεδίου και σίγουρα ήταν οι εκλογές που σήμαναν το τέλος του δικκοματισμού. Τουλάχιστον του παλαιού. Αφού ένας άλλος έδωσε αργότερα την θέση του στον παλαιό.

Εκτός από την δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και τα γενικότερα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων (ΝΔ 18,85%, ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, ΠΑΣΟΚ 13,18%), έκπληξη προκάλεσε και η είσοδος της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής στην Βουλή, και μάλιστα με ποσοστό 6,97%, όταν στις προηγούμενες εκλογές είχε συγκεντρώσει ποσοστό 0,29%.

Άλλο ένα κόμμα που έκανε την έκπληξη, ήταν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που κατετάγη τέταρτο και μάλιστα με διψήφιο ποσοστό (10,60%). Τα κόμματα που συμπλήρωσαν την εξάδα που εισήλθε στη Βουλή, ήταν το ΚΚΕ (8,48%) και η Δημοκρατική Αριστερά (6,11%).

Ακόμα όμως και με το μπόνους των 50 εδρών, η ΝΔ δεν έφτασε τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, αφού εξέλεξε μόλις 108 βουλευτές. Οι συνεργασίες που «έπεσαν» στο τραπέζι δεν ευοδώθηκαν και υπήρξε επανάληψη των εκλογών στις 17 Ιουνίου. Εκεί η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ σσυγκέντρωσαν μεγαλύτερα ποσοστά και προέκυψε η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012, θα μείνουν στην ιστορία σαν «η συντριβή του δικομματισμού» αλλά και για μερικούς αναλυτές, ως οι εκλογές που κατάφεραν να αντικατοπτρίσουν καλύτερα το ελληνικό πολιτικό τοπίο. Όλα αυτά βέβαια είναι αναλύσεις εκείνης της εποχής.