Μια ανάλυση που θα συζητηθεί, έκανε καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για τον νικητή του Survivor, Γιώργο Αγγελόπουλο, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Down Town.

«Κάνει σχεδόν μια ποpνογραφική προσευχή, το οποίο έχει πολύ ενδιαφέρον από μία άποψη. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να προσεύχεται γυμνός στην ελληνική τηλεόραση.

Ναι μεν είναι παραδοσιακός και είναι θρησκόληπτος, αλλά το κάνει σε μια φόρμα πολύ καινούρια, που βρίσκεται στα όρια της ποpνογραφίας», δήλωσε ο κ. Βασίλης Βαμβακάς, καθηγητής Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο ΑΠΘ.

Σε αυτή του τη συνέντευξη προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο «Ντάνος» και το λόγο που έχει γίνει τόσο αγαπητός στο κοινό.

Στη συνέχεια δήλωσε πως, «Ο Γιώργος Αγγελόπουλος αποτελεί ένα κλασικό αντρικό πρότυπο της ελληνικής κουλτούρας, το οποίο έχουμε συναντήσει και σε άλλες παραλλαγές. Υπάρχει, επιπλέον, το στοιχείο της καταδίωξης του λαϊκού ήρωα. Του ήρωα που οι άλλοι τον καταδιώκουν, που δεν τον θέλουν. Ξέρουμε ότι είναι δημοφιλές και ελκυστικό για το πιο παραδοσιακό τηλεοπτικό κοινό. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό στην περίπτωση του Γιώργου Αγγελόπουλου. Είναι λίγο πιο σύνθετος από τον κλασικό παραδοσιακό άντρα.

Το ίδιο το παιχνίδι τον βοηθάει να δείξει ότι έχει ένα τρομακτικό πάθος για την ατομική και ομαδική επιτυχία, κάτι που τον ξεχωρίζει από τους άλλους παίκτες. Διότι για κάποιους λόγους έχει παραπάνω πάθος για τη νίκη. Ταυτόχρονα, γίνεται πολύ ελκυστικός στο γυναικείο φύλο γιατί περιφέρει τη σωματική του ρώμη, το σωματικό του κάλλος.

Ακόμα και τις φορές που κάνει επικλήσεις στα θεία, αυτό το γεγονός το συνδυάζει με μια υπερσεξουαλικοποίηση. Την ώρα που κάνει την προσευχή του, φιλάει τα χέρια του, κάνει σχεδόν μια ποpνογραφική προσευχή, το οποίο έχει πολύ ενδιαφέρον από μία άποψη. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να προσεύχεται γυμνός στην ελληνική τηλεόραση. Ναι μεν είναι παραδοσιακός και είναι θρησκόληπτος, αλλά το κάνει σε μια φόρμα πολύ καινούρια, που βρίσκεται στα όρια της ποpνογραφίας.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, η φιγούρα του Αγγελόπουλου σε κάποιες περιπτώσεις μου θυμίζει τον τηλεοπτικό Ηρακλή, τον δημοφιλή ήρωα από τη σειρά της δεκαετίας του ’90. Με κάποιον τρόπο επιβεβαιώνει αυτό το κλασικό πρότυπο του ήρωα που φέρνει άθλους και καταφέρνει να κάνει υπεράνθρωπα πράγματα, αλλά ταυτόχρονα τον τοποθετεί σε αυτό το μεταμοντέρνο, υπερσεξουαλικοποιημένο περιβάλλον, το οποίο η τηλεόραση έχει εισαγάγει τουλάχιστον 20 χρόνια πριν».