Ο ελληνικός κινηματογράφος στα χρόνια της άνθησής του προσέφερε δεκάδες ταινίες που έμειναν αλησμόνητες. Από τις κωμωδίες με τις οποίες συνεχίζουν να μεγαλώνουν οι νέες γενιές, μέχρι κλασσικά δράματα που παίχτηκαν και στο εξωτερικό, η προσπάθεια, η έμπνευση και το τελικό αποτέλεσμα, μόνο θετικό πρόσημο μπορούν να έχουν.

Φυσικά υπάρχουν και ταινίες που δεν τις γνωρίζουν πολλοί. Οι παρακάτω 5 ταινίες, δεν είναι από αυτές που έχουμε δει 20 και 30 φορές. Μερικοί μπορεί να μην τις έχουν δει και καμίαΩστόσο, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να είναι αριστουργηματικές, η καθεμιά με τον τρόπο της και για πολύ συγκεκριμένους και διαφορετικούς λόγους...

Ένα τανκς... στο κρεβάτι μου (1975)

Την βάζουμε πρώτη γιατί είναι η πιο γνωστή από τις 5 και επειδή ίσως την πετύχεις κάποια στιγμή στην τηλεόραση τις ημέρες των εορτασμών της επετείου του πολυτεχνείου. Για να πω την αλήθεια την θεωρούσα μια από τις πιο γνωστές και πιο προσεγμένες ταινίες του Κώστα Βουτσά, μέχρι που την ανέφερα σε μια παρέα νεότερων από εμένα και δεν την γνώριζε κανείς.

Μόνο και μόνο η κωμική ματιά της σε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας, φτάνει για να μας πει όλα όσα πρέπει με έναν ανάλαφρο αλλά και πικρό τρόπο. Ο φόβος, τα ψέματα και κυρίως, οι σχέσεις μη εμπιστοσύνης που γέννησε αυτή η περίοδος, είναι έκδηλες στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, με το τέλος να προφητεύει μαγικά όσα θα ακολουθούσαν στα πολιτικά δρώμενα της μεταπολίτευσης.

Αν έχεις τύχη... (1964)

Μια άγνωστη στους περισσότερους ελληνική κωμωδία, με διακεκριμένους πρωταγωνιστές και μια πολύ διαφορετική ιστορία. Θα μπορούσαμε να την πούμε μια κωμωδία μυστηρίου, όπου το δίδυμο Παπαμιχαήλ – Παπαγιαννόπουλου δένει αρμονικά και μας δείχνει ότι οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, ακόμα κι αν βρουν απέναντί τους ισχυρούς οικονομικά και πονηρούς ανθρώπους. Με μια αισιόδοξη ματιά, μας μαθαίνει πως όταν διατηρείς την ψυχραιμία σου και κρατάς την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά σου, τότε όλα είναι πιθανά.

Ο δράκος (1956)

Μπορεί να είναι μια πολύ γνώριμη ταινία για τους παλαιότερους, όμως σήμερα δεν έχει παραμείνει τόσο δημοφιλής. Η ταινία του Νίκου Κούνδουρου, είναι μια από τις πιο αριστουργηματικές εμπνεύσεις της δεκαετίας του ’50, με έναν Ντίνο Ηλιόπουλο να μας δείχνει το μέγεθός του ως ηθοποιός. Όταν προβλήθηκε στην Ελλάδα ήταν μια εμπορική αποτυχία, ενώ μεγάλη μερίδα του τύπου την κατέκρινε.

Η αισθητική φιλμ νουαρ, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και η ιστορία για την ανάγκη του καθενός να ξεφύγει για λίγο από τον εαυτό του και την καθημερινότητά του, με τραγικές συνέπειες στην προκειμένη περίπτωση, συνθέτουν μια ταινία διαχρονική που πρέπει όλοι να την έχουν δει.

Το τελευταίο ψέμα (1958)

Η ζωή δεν έρχεται πάντα όπως την θέλαμε. Κάποια στιγμή ίσως να βρεθούμε σε δίλλημα να ακολουθήσουμε έναν δύσκολο δρόμο που όμως θα μας κάνει ευτυχισμένους ή τον δρόμο της συνήθειας, που είναι πολύ πιο εύκολος, αλλά θα μας οδηγήσει στο ψέμα και στην δυστυχία.

Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη δεν είναι το ίδιο γνωστή με άλλες δημιουργίες του, όμως είναι και αυτή αριστουργηματική, με την Έλλη Λαμπέτη να δίνει μια από τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες της, στις λίγες φορές που εμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη.

Χαμένα Όνειρα (1961)

Πολύ Παπαμιχαήλ έπεσε θα μου πείτε. Τι να κάνουμε, ο εξαιρετικός αυτός ηθοποιός έχει παίξει σε πολλές όμορφές ταινίες και δεν ήταν πάντα στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Η ταινία του Αλέκου Σακελλάριου είναι λιτή, αφοπλιστική και πάνω απ’ όλα, αληθινή. Βασισμένη στο ρητό «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», αφηγείται την ιστορία δυο νέων, που είναι γεμάτοι με όνειρα και πως ο χρόνος, οι αναποδιές και η καθημερινότητα, τα κάνει σιγά σιγά να ξεθωριάζουν και να γίνονται σιγά σιγά μια γλυκιά ανάμνηση. Ένα πολύ σοβαρό μάθημα για την ζωή που χάνεται μέσα από τα χέρια μας.