Στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Ρενέ Σαραντινού μίλησε η Βάσια Τριφύλλη που απάντησε και για την κατάσταση της υγείας του Στάθη Ψάλτη.

Ο Στάθης γνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται;

Ναι, τώρα πια ξέρει ότι αυτό είναι το μεγάλο «Κ» που λέω εγώ. Όμως είμαι πολύ καλός διαιτητής, εκπαιδευτής, του είπα την αλήθεια, δε του είπα ψέματα. Του είπα: «Άκου να σου πω φίλε μου, όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο, που θέλει να τρυπήσει το στέρνο από το στήθος μου και να πάει στους πνεύμονες, τους έβγαλα όλους έξω από το δωμάτιο και τους είπα: “Σας παρακαλώ θέλω να φάω κοτόπουλο μιλανέζα”». Είμαι τρελή, κατάλαβες; Δεν μπορούσα να τους παρηγορώ όλους, τη μάνα και τα αδέλφια μου, τους φίλους μου, όταν είχα ανάγκη και την παραμικρή έννοια δύναμης. Αυτό είπα και στον Στάθη και ξεράθηκε στα γέλια. Του είπα να ασχοληθεί μόνο με τον εαυτό του και με κανέναν άλλον πια. Ο Μιχάλης Μόσιος του είπε για μένα: «Αυτή, παιδί μου, την είδε ο καρκίνος και τη φοβήθηκε», και δεν είπε ψέματα.

Πώς είναι αυτή τη στιγμή;

Έχει αδυνατίσει, βέβαια, αυτό σταμάτησε κάποια στιγμή και προσπαθούνε να βρούνε τι θεραπεία θα του κάνουν. Μιλάει, είναι σε επαφή, έχει τις αισθήσεις του και ούτε έβγαλε «πιάτο» για να κάνουμε όλοι έρανο, τίποτα απ’ όλα αυτά τα γελοία που έχω ακούσει, τίποτα από την εν γένει συμπεριφορά των μέσων ενημέρωσης, που από τη μία μεριά έχουν δίκιο, κάνουν τη δουλειά τους, από την άλλη όμως είναι δυνατόν να είσαι έξω από ένα νοσοκομείο με μία κάμερα και να μετράς τις ανάσες του Στάθη Ψάλτη; Είναι κανιβαλισμός κι έμπηξα τις φωνές, τους πέταξα όλους έξω, που βρίσκονταν έξω από το νοσοκομείο δηλαδή. Αλλά είναι δυνατόν να περιμένουν σαν τα κοράκια πόσες μέρες θα ζήσει, αν θα ζήσει κι αν θα μιλήσει;

Δεν βρίσκεται στην εντατική μονάδα;

Όχι, βρίσκεται σε ένα πολύ ωραίο δωμάτιο. Του είπα να απλώσει τα όμορφα χέρια του στο διάφραγμά του, γιατί εκεί είναι που τον πνίγει περισσότερο. Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο με μάσκα και προσέχουμε πολύ ποιος θα μπει. Το κορμί του Στάθη είναι πολύ κουρασμένο και θα πρέπει να κοιμάται 2 μήνες. Τώρα τον έχουμε στην… πρίζα, να τρώει και να κοιμάται. «Το μισό ταλέντο σου να βάλεις στα χέρια σου, εκεί που ακουμπάς, στο λαιμό σου, θα φύγουν όλα» του είπα. Η γυναίκα του, η Χριστίνα, αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται και όλοι μας είμαστε έτσι. Κάθε μέρα κάνουμε ειδικές βάρδιες. Συνήλθε, έβγαλε το οξυγόνο, λέμε ανέκδοτα και η ατμόσφαιρα που επικρατεί ακουμπάει τα όρια του παραλόγου, γιατί το θέμα μας είναι να ανέβει η ψυχολογία του. Δεν φοβάται. Ξαναλέω ότι είναι μακάβριο αυτό που κάνουν να είναι έξω από το νοσοκομείο τα μέσα για να δουν αν πεθαίνει ή όχι. Θέλω να αναγνωριστεί η λεβεντιά του, γιατί του αρέσει αυτό, άντρας είναι. Εδώ αρέσει σε μένα, που είμαι το… πικραμένο αιδοίο, γιατί δεν περνάω την καλύτερη ψυχολογική μου φάση, περνάω μια κατάθλιψη, αλλά θα την ξεπεράσω, αν δεν την ξεπεράσω, τη δικαιούμαι. Όλοι οι δυνατοί άνθρωποι κάποια στιγμή σπάνε.