Ένα μουσικό έργο διάδρασης επί σκηνής. Ένας κατασκευασμένος κώδικας που μετατρέπει τα μαθηματικά σε μουσική, δίνοντας τη διάσταση του τυχαίου, αλληλοεπιδρά ζωντανά με μία μουσικό και έναν ηθοποιό στη σκηνή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων.

Ακολουθώντας συναισθηματικούς συνειρμούς που πηγάζουν από παιδικά βιώματα, λένε ιστορίες, παίζουν μουσική, τραγουδούν, αυτοσχεδιάζουν, υπηρετούν πιστά την εύθραυστη και ασταθή φύση της μουσικής, δημιουργώντας ανθρώπινες σχέσεις, ζουν στο παρών, μοιράζονται τη χαρά της δημιουργίας με το κοινό και ατενίζουν τη νίκη του τυχαίου και του ημιτελούς. Μια μουσική παράσταση που αποκτά πολιτικό νόημα και συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο (real time).

“Εδώ και αιώνες ο δυτικός πολιτισμός πασχίζει να δει τον κόσμο. Όμως τον κόσμο δεν τον βλέπεις, τον ακούς, δεν τον διαβάζεις, τον ακούς. Τίποτα ουσιαστικό δε συμβαίνει, όπου ο ήχος να μην είναι παρών. Θόρυβοι παντού. Στο δρόμο, στη δουλειά, θόρυβοι των ανθρώπων, των πόλεων, των ζώων. Μια κοινωνία είναι οι θόρυβοί της, η τέχνη της, το γλέντι της, η μουσική της. Όταν ακούς τους ήχους μιας κοινωνίας αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τι είναι αυτό που οδηγεί στην παραφροσύνη των ανθρώπων και των αριθμών και αναρωτιέσαι τι ελπίδες μπορεί ακόμα να υπάρχουν.

Η μουσική ως ένα εργαλείο γνώσης, ως ένα μέσο με το οποίο μπορεί να αντιληφθεί κανείς τον κόσμο. Ένας καθρέφτης που δε λέει ψέματα, που δείχνει ατέλειες και λάθη, που οδηγεί στη χαμένη συλλογικότητα, δίνοντας προτεραιότητα στη δημιουργική διαδικασία και όχι σε ένα τελειωμένο γυαλιστερό προϊόν. Αυτό είναι το Childhood Reflections.”

Σκηνοθετική επιμέλεια: Elephas tiliensis (Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου) | μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Μαρία Πελεκάνου | ηθοποιός: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου | ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Ξενάκης | φωτογραφίες: Ιnnoir | βίντεο : Μπάμπης Μιχαλόπουλος | ηχοληψία: Σωτήρης Λάσκαρης