1911 – Γεννήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης

Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ο Λέσβιος επιχειρηματίας Παναγιώτης Αλεπουδέλης που είχε εγκατασταθεί στην Κρήτη το 1895 και ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας, τα γνωστά «Σαπούνια Αλεπουδέλη».

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης ήταν ο μικρότερος από έξι αδέρφια. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η οικογένεια και η επιχείρηση θα μεταφερθούν στην Αθήνα. Ο μικρός Οδυσσέας ήταν τότε μόλις 3 ετών. Σε ηλικία έξι ετών θα γραφτεί στο Ιδιωτικό σχολείο Μακρή, ενώ ένα χρόνο μετά την μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια θα φύγει για το εξωτερικό, με στάσεις στην Ιταλία, την γερμάνια, την Γιουγκοσλαβία και την Ελβετία. Στην Λοζάνη, το 1924, θα γνωρίσει και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το 1925 ο πατέρας του πεθαίνει. Από το γυμνάσιο ακόμα ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης έδειξε μια μεγάλη έφεση στα γράμματα και άρχισε να εισέρχεται στον πνευματικό κόσμο. Συνεργάστηκε με το διάσημο περιοδικό «Η Διάπλασις του Παίδων». Το 1928 αποφοιτά από το γυμνάσιο και την επόμενη χρονιά γράφει τα πρώτα ποιήματά του και τα στέλνει σε διαγωνισμούς με ψευδώνυμο.

Το 1930 εγγράφεται στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1935 αποτελεί καθοριστική χρονιά για την ποίηση του. Γνωρίζει τον ποιητή και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκο και έρχεται σε επαφή με την λογοτεχνική συντροφιά που εξέδιδε το περιοδικό «Νέα Γράμματα». Την αποτελούσαν, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Σεφέρης κα ο Γιώργος Θεοτοκάς. Στα «Νέα Γράμματα» θα υπογράψει το πρώτο του ποίημα με το όνομα Ελύτης.

Το 1940, όταν και ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ελύτης επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός και ο παγωμένος χειμώνας του '40, τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή. Το 1941 προσβάλλεται από κοιλιακό τύφο και μεταφέρεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο Ιωαννίνων. Σώθηκε κυριολεκτικά από θαύμα και μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου η πλήρης ανάρρωσή του συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην πρωτεύουσα. Μέσα στην κατοχή θα εκδώσει την δεύτερη ποιητική του συλλογή (η πρώτη το 1939), με τίτλο «Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα», μια αλληγορική αντίσταση στην κατοχή, καμουφλαρισμένη σε μια υπερρεαλιστική φόρμα.

Το 1948, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, θα φύγει από την χώρα και ύστερα από μια μικρή στάση στην Ελβετία θα καταλήξει στο Παρίσι. Εκεί θα γνωρίζει νέους ορίζοντες και θα έρθει σε επαφή με την γαλλική διανόηση και με εξέχουσε πρωσοπικότητες, όπως ο Καμί, ο Πικάσο και ο Μπρετόν.

Τέσσερα χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Ελλάδα και αφιερώνεται στην ποίηση του. Το 1959 κυκλοφορεί την συλλογή του «Άξιον Εστί», μια συλλογή σταθμός στην νεοελληνική λογοτεχνία.

Μετά το πραξικόπημα του 1967, θα φύγει για δεύτερη φορά για το Παρίσι. Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίζεται πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ι.Ρ.Τ. και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974 - 1977).

Η ύψιστη τιμή για τον Ελύτη ήρθε το 1979 σε ηλικία 68 ετών. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και έγινε ο δεύτερος Έλληνας, μετά τον Σεφέρη, που κερδίζει το συγκεκριμένο βραβείο. Στην Ανακοίνωση της η Σουηδική Ακαδημία ανέφερε ότι θα τιμήσει τον Οδυσσέα Ελύτη «για την ποίησή του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία και τη δημιουργία».

Τα επόμενα χρόνια θα εκδώσει και άλλες ποιητικές συλλογές και θα δημιουργήσει μια ακόμα μεγαλύτερη κληρονομιά. Πέθανε σε ηλικία 85 ετών, στις 18 Μαρτίου του 1996. Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, που ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες και συμμετείχε στην πορεία της ελληνικής ποίησης του 20ου αιώνα.

1977 – Η μεγάλη πλημμύρα της Αθήνας. 22 νεκροί στην Αθήνα και 17 στον Πειραιά

Στις 2 Νοεμβρίου του 1977, στις 19:00 περίπου το απόγευμα ώρα Ελλάδας, ξέσπασε μια από τις πιο μεγάλες και φονικές νεροποντές της Αθήνας. Από τις καταγεγραμμένες νεροποντές και πλημμύρες, ιστορικοί και μετεωρολόγοι συμφωνούν πως υπήρξε η δεύτερη μεγαλύτερη θεομηνία, ύστερα από εκείνη του 1961.

Η νεροποντή κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, αλλά άφησε πίσω της μια ιστορική καταστροφή. Η Αθήνα τότε, δεν είχε «μπαζώσει» τα ποτάμια και τους χειμάρρους της και η πλημμύρα ήταν ένα πολύ πιθανό φαινόμενο αν ερχόταν μια καταιγίδα σαν αυτή της 2ας Νοεμβρίου του 1977. Η τεράστια ποσότητα υετού, προκάλεσε την πλημμύρα σε 1.924 υπόγεια του λεκανοπεδίου, ενώ το Αιγάλεω και το Μοσχάτο κηρύχθηκαν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Περισσότερα από 170 αυτοκίνητα παρασύρθηκαν ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι θάνατοι, που έφτασαν τους 39 σε Αθήνα και Πειραιά.

Η υπερχείλιση του Κηφισού, δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την κατάσταση στις γύρω περιοχές. Η βροχή είχε ξεκινήσει από το πρωί και βαθμιαία αυξανόταν ώσπου στις 7 το απόγευμα, άρχισε ο βιβλικός κατακλυσμός. Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Το Βήμα» της εποχής, σε πολλά νοσοκομεία τα χειρουργεία σταμάτησαν και κατέρρευσε μεγάλο κομμάτι του δικτύου του ΟΤΕ. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στους δρόμους πάνω σε στάσεις λεωφορείων και αγκαλιασμένοι από κολώνες προσπαθούσαν να σωθούν και οι υπόλοιποι που ήταν σε ασφαλή μέρη δεν είχαν την δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τους δικούς του να τους που ότι είναι καλά. Στιγμές αλλοφροσύνης διαδραματίστηκαν στις οδούς Πειραιώς , Χαμοστερνας, Πέτρου Ράλλη, Αθηνών, Ιερά Οδό και Ποσειδώνος.

Χωρίς στην αυτοθυσία της πυροσβεστικής και των πληρωμάτων των ασθενοφόρων, ο αριθμός των νεκρών θα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και αρκετά μικρά παιδιά. Πρόκειται για την δεύτερη φονικότερη καταγεγραμμένη θεομηνία στο λεκανοπέδιο. Στις 5 Νοεμβρίου του 1961, η νεροποντή που έπληξε την Αθήνα, άφησε πίσω της 43 νεκρούς, 3.700 άστεγους και περίπου 4.000 σπίτια που καταστράφηκαν από τα ερμητικά νερά.