Γίνεται ένα συγκρότημα να είναι πραγματικά ενδιαφέρον και να έχει λόγο μετά από 20 χρόνια διαδρομής; Μόνο αν είναι όντως μεγάλο.

Τα Υπόγεια Ρεύματα δεν είναι ένα απλό συγκρότημα. Δεν είναι καν συγκρότημα. Είναι μια ομάδα που τα όριά της είναι –φυσιολογικά- δυσδιάκριτα στο κοινό και πολλές φορές ακόμα και στα μέλη της. Συντίθενται και αποσυντίθενται διαρκώς. Είναι ένας ζωντανός και πολυδιάστατος οργανισμός. Η πράξη απέδειξε ότι δεν ήταν καθόλου τυχαίο το όνομά τους. Υπόγεια Ρεύματα. ¶λλοτε λίγο πιο κοντά στην επιφάνεια, κάποτε να κυλούν στους πιο βαθείς υπόγειους ποταμούς που διασχίζουν χωρίς να το αντιληφθούμε τη ζωή μας. Πέρασαν και θα συνεχίσουν να διαβαίνουν από πολλές στροφές, όμως η πορεία τους, στο μεγάλο χάρτη, είναι σταθερή: βαθιά στον πυρήνα της μουσικής και των συναισθημάτων.

Μέσα σε δύο κοπιαστικά χρόνια έντονης εσωστρεφούς δραστηριότητας, ολοκλήρωσαν ένα μεγάλο project με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων τους. Δύο συλλεκτικά βινύλια υπό τον τίτλο «20.14» όπου επεξεργάστηκαν 20 παλαιότερα κομμάτια τους με νέο ήχο που αντιστοιχεί στην σημερινή τους οπτική και 14 καινούργια, τιμώντας έτσι τους 14 μουσικούς που έχουν περάσει από όλες τις μορφές των Ρευμάτων αυτά τα 20 χρόνια.

Τη σεζόν που ανοίγεται τα Υπόγεια Ρεύματα ρέουν με μια ηρεμία ασυνήθιστη για την θύελλα που μαίνεται γύρω μας και εντός μας, παρουσιάζοντας τους καρπούς αυτής της γόνιμης περιόδου σε δύο διαφορετικά σετ. Στο ακουστικό, γυμνό από τα watt και την ενίσχυση, αναδεικνύονται ο λυρισμός και η σύνθετη απλότητα της μουσικής. Μια κιθάρα, άταστο μπάσο, μουσικό πριόνι, ένα λιτό αυτοσχέδιο σετ κρουστών και φυσικά οι στίχοι, είναι υπεραρκετά για να ταξιδέψουν τον ακροατή από την αφετηρία της καλής ελληνικής μουσικής στους απέραντους δρόμους της παγκόσμιας δημιουργίας. Ενώ στην ηλεκτρισμένη μορφή των Ρευμάτων ο άγριος, ξεσηκωτικός ήχος του δεμένου τρίο (μπάσο, κιθάρες, τύμπανα) παρασέρνει σε μια πρωτόλεια γιορτή γεμάτη ιδρώτα και ένταση.

Υπεύθυνοι για την παρουσίαση των παραπάνω επί σκηνής είναι η θρυλική φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη με το χαρακτηριστικό παίξιμο της κιθάρας του, η ανατρεπτική προσέγγιση των τυμπάνων από τον Τάσο Πέππα που κινείται από τις ευαίσθητες σιωπές έως τη θορυβώδη κόλαση και η αεικίνητη, ευγενικά αυθάδικη μορφή του Νίκου Γιούσεφ που αποδίδει με την ίδια άνεση ένα στιβαρό μπάσο ή ένα αέρινο μουσικό πριόνι. Κοντά τους πάντα ο φύλακας του ήχου Πασχάλης Κολέντσης, υπεύθυνος για τον ηχητικό σχεδιασμό και τις επιπρόσθετες κιθάρες που παίζει από την σκοτεινή περιοχή της κονσόλας.

Αφεθείτε προς τις πηγές, τα Υπόγεια Ρεύματα κυλούν ανάποδα.

https://www.youtube.com/watch?v=aVjX1Jxv87g