Δεκέμβριος 1950. Ογδόντα αστυνομικοί, μαζί με εισαγγελέα και ιατροδικαστή, εισβάλλουν σε μια απομονωμένη μονή στην Κερατέα.

Στις αυλές της Παναγίας της Πευκοβουνογιάτρισσας, βρίσκουν δεκάδες σκελετωμένες γυναίκες, γερόντισσες με άδεια βλέμματα και παιδιά που τρέμουν από φόβο. Όλοι πεινασμένοι, όλοι σε άθλια κατάσταση.

Η ηγουμένη λεγόταν Μαριάμ Σουλακιώτη, μια γυναίκα που για χρόνια παρουσιαζόταν ως “άγια μορφή” του παλαιοημερολογιτισμού. Όμως, πίσω από τα ψηλά τείχη του μοναστηριού, είχε στηθεί ένα βασίλειο τρόμου, πείνας και εκμετάλλευσης.

Μια κόλαση μεταμφιεσμένη σε μοναστήρι

Η αποκάλυψη της αστυνομίας σόκαρε τη μεταπολεμική Ελλάδα. Οι μαρτυρίες των επιζώντων ήταν εφιαλτικές.

Η μοναχή Θεοδότη ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Μια φυματική γυναίκα που αποπειράθηκε να δραπετεύσει, κλείστηκε σε σκοτεινό κελί και πέθανε από την πείνα. Ένα ζευγάρι που δώρισε όλη του την περιουσία στη Μονή, πέθανε λίγο αργότερα από ασιτία.

Κάτω από τις βρισιές των καλογριών, οι αστυνομικοί απομάκρυναν 36 παιδιά, όλα υποσιτισμένα, άρρωστα, σε κατάσταση σοκ. Οι εφημερίδες θα γράψουν την επόμενη μέρα για τη σύλληψη της “ηγουμένης του τρόμου”, όπως την αποκάλεσαν.

Η Σουλακιώτη, στα πρωτοσέλιδα πλέον, βαφτίστηκε από τον Τύπο: “ο γυναικείος σατανάς”.

Η φρίκη πίσω από την πίστη

Οι καταθέσεις που ακολούθησαν ξεσκέπασαν ένα σύστημα απάτης και βασανισμού που λειτουργούσε με το πρόσχημα της θρησκείας.

Η Μονή στρατολογούσε φτωχούς και μοναχικές γυναίκες, τους αποσπούσε τις περιουσίες και στη συνέχεια τους “έσβηνε” μέσα στην πείνα και την κακομεταχείριση.

Μια γυναίκα κατέθεσε πως έμεινε έξι μήνες νηστική, αναγκασμένη να τρώει κουκούτσια από ελιές και φλούδες κρεμμυδιών. Άλλη, ότι την ανάγκασαν να πίνει τα ίδια της τα ούρα.

Ένας άνδρας που δραπέτευσε είπε ότι του έδιναν βρασμένες παπαρούνες με όπιο για να μένει ναρκωμένος, ενώ όταν χειροτονήθηκε, του πήραν με τη βία τα κρυμμένα του χρήματα και τα χρυσαφικά του.

Μια έφηβη μοναχή περιέγραψε πώς την ξυλοκοπούσαν και την έστελναν να ψαρεύει τη νύχτα, βυθίζοντας τα πόδια της στο ιώδιο για να “εξαγνιστεί”. Η μητέρα της είχε ήδη πεθάνει από τα βασανιστήρια.

Θρησκεία, απάτη και θάνατος

Οι καταγγελίες πλήθαιναν. Κάποιοι μιλούσαν για “θαύματα” που σκηνοθετούσε η Σουλακιώτη. Όταν πέθανε ο επίσκοπος Ματθαίος Καρπαθάκης, η ηγουμένη ράντισε το σώμα του με άρωμα και διέδωσε ότι “μυροβόλησε”, προσελκύοντας πλήθη πιστών.

Μια άλλη μοναχή, που υπέγραψε χωρίς να ξέρει τι ένα χαρτί, έχασε ολόκληρη την περιουσία της και όταν πήγε να μαζέψει τις ελιές από το κτήμα της, οι καλόγριες την ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου.

Οι ανακριτές κατέγραψαν δεκάδες παρόμοιες ιστορίες. Φυματικοί μοναχοί πέθαιναν αβοήθητοι, παιδιά βασανίζονταν “για να βγει ο δαίμονας”, γυναίκες λιμοκτονούσαν. “Έλεγαν πως πρέπει να πεθάνουμε, για να αδειάσουν τα κελιά και να πάνε άλλοι στον παράδεισο”, θα πει ένα από τα παιδιά.

Η Σουλακιώτη είχε καταφέρει, σύμφωνα με τον εισαγγελέα, να συγκεντρώσει περιουσία άνω των 150.000 δολαρίων, ασύλληπτο ποσό για την εποχή.

“Η Κερατέα είναι ντροπή για την Ελλάδα”

Όταν η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο, ο εισαγγελέας θα πει μόνο μία φράση που θα μείνει στην ιστορία:

“Η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα. Εκεί πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια”.

Η Μαριάμ Σουλακιώτη δεν λύγισε ποτέ. Από το εδώλιο δήλωσε ότι “όλα είναι έργα του Σατανά”. Τον Φεβρουάριο του 1953 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Πέθανε έναν χρόνο αργότερα, μέσα στις φυλακές Αβέρωφ, χωρίς ποτέ να μετανοήσει.