Με γενικό τίτλο AQUIS SUBMERSUS (στο νερό βυθισμένος) εγκαινιάζεται η έκθεση του Πάνου Χαραλάμπους, την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014, στο κτήριο επί της οδού Κυκλάδων αριθμός 8 (κτίσμα του αρχιτέκτονα Α. Προβελέγγιου), στην Κυψέλη. Πρόκειται για ένα σχέδιο (οπτικοακουστική εγκατάσταση  αποτελούμενη από 6 βιντεοπροβολές κ.α.) μια τοπιογραφία με έκδηλο τον ψυχικό τόνο (Stimmung), μια αλληγορία «ζωής και θανάτου». Πώς θα επιτευχθεί ο συγκερασμός δύο όρων... μιας Λίμνης (η Αμβρακία εν προκειμένω..) και ενός μοντέρνου κτηρίου, φαινομενικά αδιάπτωτων... πώς ο απόηχος συμβάντων, γεγονότων που έκαναν την καρδιά του... να... κτυπά, «άλλους χρόνους, άλλες εποχές» πώς, πώς θα βρουν μια προσωρινή θέση ως εικονοθεσία, ως διανομή (distributio), ως μια ιδεώδη διαμόρφωση εν τέλει, έτσι ώστε όλα τα στοιχεία να βρίσκονται σε διαρκή διαθεσιμότητα «χωρίς απώλειες», εντός ενός εμβαδού, εντός ενός κελύφους;

Επιστρατεύοντας «ναυαγιοευρήματα» που ξέβρασε η Αμβρακία, συντρίμια απΆ την κατεδάφιση του εργοστασίου της COLUMBIA (2006), υπολλείματα φυσικών καταστροφών (πυρκαγιές, σφοδρές χαλαζοπτώσεις, πλημμύρες), εκατοντάδες δίσκους βινυλίου (ο ίδιος έχει παράξει επτά δίσκους βινυλίου τα Soundtracks της δικής του ζωής)... στήνει ένα προσωρινό Αρχείο, μια παράδοξη δισκοθήκη... αμέσως μετά, όλα θα περιέλθουν στη σιωπή, την αφάνεια... θα επανενωθούν με το «Αρχαίον».

Το σχέδιο ”Aquis Submersus” είναι ένα αυτό-οριοθετούμενο γεγονός με αρθρωτά συμβάντα, εντός του οποίου ο εικαστικός Π. Χ. αποκτά τη δική του ταυτότητα... μια ταυτότητα αμφίβια, ελαστική, ανοικτή στις μεταβολές του καιρού. Είναι μια ένδειξη της αντιδιαστολής των εννοιών χώρου - τόπου, όπου ο τόπος αποβαίνει καθοριστικός – αναντικατάστατος για το καλλιτεχνικό υποκείμενο.

Εδώ και χρόνια ο εικαστικός Πάνος Χαραλάμπους με τις ενότητες, tobacco area (1986-2011), περί αλιείας (1993-1996), ψυχαγωγία (1997-2001), voice-o-graph (2001-2003), phonopolis (2003), αργά, μεθοδικά, βραδυπορώντας σχεδόν, με πειθαρχία κοινωνικού ανθρωπολόγου, φυσιοδίφη, ερευνά τις δύσκολες εκφραστικές περιοχές, τις επίμαχες σχέσεις, χωρίς να χάσει τον πυρήνα, «το δόγμα» του ποιητή έναντι ενός σοφολογιοτατισμού των ημερών.