Κατά την περίοδο Έντο (1603–1868), τα ξύλινα πτερύγια από μπαμπού ή λεπτό ξύλο φιλοξενούσαν σύντομα μηνύματα. Από χαριτωμένα senryū και ερωτικά δίστιχα μέχρι προσωπικές σημειώσεις ή κοινωνικά σχόλια, οι κάτοχοι έγραφαν πάνω στη βεντάλια και… έκλειναν το μήνυμα μαζί της. Σκεφτείτε το σαν τον πρόγονο των σημερινών «γρήγορων DM»: σύντομο, κομψό και άμεσο.

Μνήμη, τέχνη και καθημερινότητα πάνω σε πτερύγια

Πολλές παραδοσιακές βεντάλιες που εκτίθενται σήμερα σε μουσεία σώζουν ακόμη χαραγμένα ονόματα, στίχους ή μικρά σκίτσα. Η πρακτική δείχνει τη χαρακτηριστική ιαπωνική προσήλωση στη λεπτομέρεια: ένα απλό αντικείμενο δροσιάς μπορούσε να γίνει φορέας μνήμης, επικοινωνίας και αισθητικής.

Γιατί μας αφορά σήμερα

Σε έναν κόσμο που επικοινωνεί με ένα «tap», οι βεντάλιες – σημειωματάρια θυμίζουν ότι η ανάγκη για σύντομη, προσωπική έκφραση είναι διαχρονική. Τα υλικά αλλάζουν, από ξύλινα πτερύγια σε οθόνες, αλλά ο άνθρωπος βρίσκει πάντα τρόπο να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα.