Στις 14 Μαΐου 1948, στο Τελ Αβίβ, ο Πρόεδρος του Εβραϊκού Πρακτορείου, Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ανακηρύσσει το Κράτος του Ισραήλ, ιδρύοντας το πρώτο εβραϊκό κράτος μετά από 2.000 χρόνια. Ο Μπεν-Γκουριόν έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Στο βάθος, ακουγόταν η βροντή των όπλων από τις μάχες που ξέσπασαν μεταξύ Εβραίων και Αράβων αμέσως μετά την αποχώρηση του βρετανικού στρατού νωρίτερα την ίδια ημέρα. Η Αίγυπτος εξαπέλυσε αεροπορική επίθεση εναντίον του Ισραήλ εκείνο το βράδυ. Παρά τη διακοπή ρεύματος στο Τελ Αβίβ και την αναμενόμενη αραβική εισβολή, οι Εβραίοι γιόρτασαν τη γέννηση του νέου τους έθνους, ειδικά μετά την είδηση ​​ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αναγνωρίσει το εβραϊκό κράτος. Τα μεσάνυχτα, το Κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε επίσημα με τον τερματισμό της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη.

Το σύγχρονο Ισραήλ έχει τις ρίζες του στο κίνημα του Σιωνισμού, που ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από Εβραίους στη Ρωσική Αυτοκρατορία, οι οποίοι ζήτησαν την ίδρυση ενός εδαφικού εβραϊκού κράτους μετά από διωγμούς που υπέστησαν. Το 1896, ο Εβραιοαυστριακός δημοσιογράφος Theodor Herzl δημοσίευσε ένα ισχυρό πολιτικό φυλλάδιο με τίτλο «Το Εβραϊκό Κράτος», το οποίο υποστήριζε ότι η ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους ήταν ο μόνος τρόπος προστασίας των Εβραίων από τον αντισημιτισμό. Ο Herzl έγινε ο ηγέτης του Σιωνισμού, συγκαλώντας το πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο στην Ελβετία το 1897. Η Παλαιστίνη, υπό τον οθωμανικό έλεγχο, η αρχική πατρίδα των Εβραίων, επιλέχθηκε ως η πιο επιθυμητή τοποθεσία για ένα εβραϊκό κράτος, και ο Herzl υπέβαλε ανεπιτυχώς αίτηση στην οθωμανική κυβέρνηση για καταστατικό.

Μετά την αποτυχημένη Ρωσική Επανάσταση του 1905, αυξανόμενος αριθμός Εβραίων από την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία άρχισε να μεταναστεύει στην Παλαιστίνη, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τις λίγες χιλιάδες Εβραίους που είχαν φτάσει νωρίτερα. Οι Εβραίοι έποικοι επέμειναν στη χρήση των εβραϊκών ως ομιλούμενης γλώσσας. Με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Βρετανία ανέλαβε την Παλαιστίνη. Το 1917, η Βρετανία εξέδωσε τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», η οποία δήλωνε την πρόθεσή της να ιδρύσει μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρά τις διαμαρτυρίες των αραβικών κρατών, η Διακήρυξη Μπάλφουρ συμπεριλήφθηκε στην βρετανική εντολή για την Παλαιστίνη, η οποία εγκρίθηκε από την Κοινωνία των Εθνών το 1922. Λόγω της αντίθεσης των Αράβων στην ίδρυση οποιουδήποτε εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, η βρετανική κυριαρχία συνεχίστηκε καθ' όλη τη δεκαετία του 1920 και του 1930.

Από το 1929, Άραβες και Εβραίοι πολέμησαν ανοιχτά στην Παλαιστίνη και η Βρετανία προσπάθησε να περιορίσει την εβραϊκή μετανάστευση ως μέσο κατευνασμού των Αράβων. Ως αποτέλεσμα του Ολοκαυτώματος στην Ευρώπη, πολλοί Εβραίοι εισήλθαν παράνομα στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εβραϊκές ομάδες χρησιμοποίησαν τρομοκρατία εναντίον βρετανικών δυνάμεων στην Παλαιστίνη, τις οποίες θεωρούσαν ότι είχαν προδώσει τον σιωνιστικό σκοπό. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέλαβαν τον σιωνιστικό αυτό σκοπό. Η Βρετανία, αδυνατώντας να βρει μια πρακτική λύση, παρέπεμψε το πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία τον Νοέμβριο του 1947 ψήφισαν τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης.

Οι Εβραίοι επρόκειτο να κατέχουν περισσότερο από το μισό της Παλαιστίνης, αν και αποτελούσαν λιγότερο από το μισό του πληθυσμού. Οι Παλαιστίνιοι Άραβες, με τη βοήθεια εθελοντών από άλλες χώρες, πολέμησαν τις σιωνιστικές δυνάμεις, αλλά μέχρι τις 14 Μαΐου 1948, οι Εβραίοι είχαν εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο του μεριδίου τους στην Παλαιστίνη που τους είχε παραχωρηθεί από τον ΟΗΕ, καθώς και ορισμένων αραβικών εδαφών. Στις 14 Μαΐου, η Βρετανία αποσύρθηκε λόγω της λήξης της εντολής της και ανακηρύχθηκε το Κράτος του Ισραήλ. Την επόμενη μέρα, εισέβαλαν δυνάμεις από την Αίγυπτο, την Υπεριορδανία, τη Συρία, τον Λίβανο και το Ιράκ.

Οι Ισραηλινοί, αν και λιγότερο καλά εξοπλισμένοι, κατάφεραν να απωθήσουν τους Άραβες και στη συνέχεια να καταλάβουν βασικά εδάφη, όπως τη Γαλιλαία, την παλαιστινιακή ακτή και μια λωρίδα εδάφους που συνδέει την παράκτια περιοχή με το δυτικό τμήμα της Ιερουσαλήμ. Το 1949, οι εκεχειρίες που επιτεύχθηκαν με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ άφησαν το Κράτος του Ισραήλ υπό μόνιμο έλεγχο αυτής της κατακτημένης περιοχής. Η αποχώρηση εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων Αράβων από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου άφησε τη χώρα με μια σημαντική εβραϊκή πλειοψηφία.

Κατά τη διάρκεια της τρίτης αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης, τον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, το Ισραήλ αύξησε και πάλι σημαντικά τα σύνορά του, καταλαμβάνοντας από την Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Συρία την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, τη Χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Το 1979, το Ισραήλ και η Αίγυπτος υπέγραψαν μια ιστορική ειρηνευτική συμφωνία με την οποία το Ισραήλ επέστρεψε το Σινά σε αντάλλαγμα για την αιγυπτιακή ειρήνη. Το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) υπέγραψαν μια σημαντική ειρηνευτική συμφωνία το 1993, η οποία προέβλεπε τη σταδιακή εφαρμογή της παλαιστινιακής αυτοδιοίκησης στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Η ισραηλινοπαλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία προχωρούσε αργά, ωστόσο, και καθ' όλη τη διάρκεια του 21ου αιώνα, οι μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων έχουν ξαναρχίσει στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα εδάφη.