Μετράμε χαρές. Στιγμές υπερηφάνειας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης στα πρώτα μας pride. Τη χαρά του πρώτου «ΝΑΙ». Τη χαρά της αποδοχής και της υποστήριξης των δικών μας ανθρώπων. Μετράμε φιλιά, έρωτες, μετράμε όλα τα «σ’ αγαπώ» που φοβόμασταν ότι δεν θα μας δοθούν ποτέ.

Μετράμε απώλειες. Αδελφές, αδελφούς και αδέλφια που χάσαμε από τη βiα και το μίσος που μας στόχευε και συνεχίζει να μας στοχεύει σε σκοτεινά σοκάκια, στα ΜΜΜ, σε πολύβουες πλατείες, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Μετράμε αγαπημένα πρόσωπα που χάσαμε από την κρατική αδιαφορία στην επιδημία του AIDS, δικούς μας ανθρώπους που δε χωρούσαν στο ασφυκτικό πλαίσιο της πατριαρχίας και της κανονικότητας. Τις γυναίκες που διαπομπεύθηκαν δημόσια το 2012 ως οροθετικές – μια θεσμική απόφαση διασυρμού και στιγματισμού – που κόστισε ανθρώπινες ζωές. Τον/την Ζακ/Zackie, την Άνα, την Diona και πολλά ακόμη ονόματα που μπορεί ποτέ να μη μάθουμε.

Μετράμε νίκες. Το σύμφωνο συμβίωσης, τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, τον νόμο προστασίας για τα ίντερσεξ ανήλικα άτομα, την αυξανόμενη ορατότητα και εκπροσώπηση LGBTQI+ ατόμων στους θεσμούς και στον δημόσιο χώρο.

Μετράμε απογοητεύσεις. Στιγμές απογοήτευσης από την Πολιτεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, τους δικούς μας ανθρώπους, ανθρώπους που τους γνωρίσαμε πρώτη φορά, ανθρώπους που δεν ξέρουμε καν, μα αυτοί μας έχουν ήδη στιγματίσει. Από τη Δικαιοσύνη που εμφανίζεται από αδύναμη και ανεπαρκής έως και απρόθυμη να αποδώσει τις αντίστοιχες ευθύνες σε περιπτώσεις δομικής βiας και κρατικής αμέλειας – όπως ήταν το vαυάγιo στην Πύλο και η τραγωδία των Τεμπών – αναδεικνύεται το διαρκές έλλειμμα λογοδοσίας και εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Μετράμε αγώνες. Αγώνες για την ορατότητα, την αποδοχή της LGBTQI+ κοινότητας που παραλάβαμε με τιμή από παλαιότερες γενιές που πάλεψαν για αξιοπρέπεια και ισοτιμία. Από την εξέγεpση του Stonewall τον Ιούνιο του 1969, τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις των τρανς, γκέι, λεσβιών και τα πρώτα pride στον λόφο του Στρέφη και στο Πεδίο του Άρεως στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, τους γάμους στην Τήλο, τα πρώτα pride στην ελληνική επαρχία, μέχρι τους αγώνες για τη συμπερίληψη και την αποδοχή στους θεσμούς και στην κοινωνία.

Αυτή τη στιγμή, περισσότερο από ποτέ η παγκόσμια συγκυρία μας αποδεικνύει ότι κανένα κεκτημένο δεν είναι δεδομένο. Αντ’ αυτού, τα δικαιώματά και η ίδια μας η ύπαρξη αμφισβητούνται καθημερινά. Η άνοδος της ακρoδεξιάς και η κανονικοποίηση της ρητορικής μίσους στον πολιτικό και μιντιακό λόγο συνιστούν απειλή για όλες/όλους/όλα μας. Ο αποκλεισμός των LGBTQI+ προσφύγων/προσφυγισσών και μεταναστών/τριών εντείνεται, οδηγώντας σε πολλαπλούς αποκλεισμούς με ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά ή/και τρανσφοβικά κίνητρα.

Για όλα αυτά, η παρουσία μας στον δημόσιο χώρο θα συνεχίσει να αποτελεί αδιαμφισβήτητο δικαίωμά μας, ιστορικό χρέος και πράξη αντίστασης απέναντι σε έναν δημόσιο κακοποιητικό λόγο που επιδιώκει να μας διαγράψει.

Οι αγώνες για την ισοτιμία είναι συνεχείς και αμείωτοι. Είμαστε και θα είμαστε εδώ να συνεχίσουμε να τους δίνουμε.

Για εικοστή χρονιά, το Σάββατο 14 Ιουνίου, δίνουμε ραντεβού στην Πλατεία Συντάγματος κουβαλώντας μαζί μας τις αμέτρητες στιγμές χαράς και λύπης, νίκες και απώλειες που μας σημάδεψαν και ενωνόμαστε με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε αυτή την τεράστια ημέρα γιορτής, διεκδίκησης και μνήμης.

20 χρόνια… και μετράμε!

Προφεστιβαλικές εκδηλώσεις ΕΔΩ!

Βίντεο Athens Pride 2025: