Οι γάτες είναι ήρεμα ζώα, σπάνια επιρρεπή σε συναισθηματικές εκρήξεις. Ωστόσο, αν βρέξετε μια γάτα, είναι πιθανό να δείτε μια πλήρη εγκατάλειψη κάθε ίχνους ψυχραιμίας, με την γάτα να μετατρέπεται από υπάκουη σε έναν ανεμόμυλο με νύχια, δόντια και ιπτάμενη γούνα.

Σύμφωνα με τον John Bradshaw, Ph.D., Διευθυντή του Ιδρύματος του Ινστιτούτου Ανθρωποζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και συγγραφέα του βιβλίου «Cat Sense», η φοβία αυτή κρύβει κάτι περισσότερο: Οι γάτες μπορεί να έχουν έναν προγονικό φόβο να βραχούν. «Οι οικόσιτες γάτες κατάγονταν από τις αραβικές αγριόγατες», λέει. «Οι πρόγονοί τους ζούσαν σε μια περιοχή με πολύ λίγα μεγάλα υδάτινα σώματα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουν κολύμπι. Δεν υπήρχε κανένα νόημα σε αυτό».

Η δυσαρέσκεια μιας γάτας επεκτείνεται στη σωματική αίσθηση ότι καταβρέχεται. Σύμφωνα με τον Shaw, ένα λιπαρό τρίχωμα δεν αποβάλλει εύκολα το νερό, γεγονός που δυσκολεύει την γρήγορη επιστροφή του σε μια ξηρή, ζεστή κατάσταση. Οι γάτες είναι επίσης συνηθισμένες να αισθάνονται ευκίνητες. Στο νερό, οι κινήσεις τους γίνονται νωθρές.

Ωστόσο, δεν αποφεύγουν όλα τα είδη γατών το κολύμπι. Οι γάτες βαν που ζουν κοντά στις όχθες της λίμνης Βαν στην ανατολική Τουρκία εκτρέφονται για να βουτούν μέσα από γατάκια, με τις μητέρες τους να τις σπρώχνουν στο νερό. Υπάρχει επίσης η παράδοξη συμπεριφορά πολλών γατών που κοιτάζουν τις βρύσες που στάζουν με κάτι που φαίνεται να είναι δέος. Κάποιες βουτούν το πόδι τους στο ρυάκι. Άλλες αρχίζουν να πίνουν από αυτό.

Αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα το νερό που ενδιαφέρει τη γάτα. «Αυτό το μοτίβο τρεμοπαίγματος, το φως που προέρχεται από το νερό, είναι βαθιά ενσωματωμένο στον εγκέφαλό της ως πιθανό σημάδι θηράματος», λέει ο Bradshaw. «Δεν είναι επειδή είναι υγρό. Είναι επειδή κινείται και κάνει ενδιαφέροντες θορύβους. Κάτι που κινείται είναι πιθανό να φαγωθεί».