Στην εκπομπή "Καλημέρα Ελλάδα" του ΑΝΤ1 μίλησε η Ευδοκία Τσαγκλή το πρωί της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου η επιζήσασα των Τεμπών, 2 χρόνια από την συμπλήρωση της τραγωδίας που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

Με αφορμή τις μεγάλες κινητοποιήσεις οι οποίες πρόκειται να ξεκινήσουν σήμερα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό  η ίδια "άνοιξε" την καρδιά της και μίλησε για την τραγωδία που την σημάδεψε ενώ τόνισε πως πλέον η καθημερινότητά της έχει αλλάξει ιδιαίτερα.

Αναλυτικά όσα είπε η Ευδοκία Τσαγκλή για την τραγωδία των Τεμπών

«Όλες αυτές οι ημέρες είναι δύσκολες και έχουν βάρος. Είναι πραγματικά σαν να πολεμάμε, σαν μαραθώνιος όσο πλησιάζει και η ημέρα ειδικά. Είναι ημέρες τιμής, μέρες αγώνα. Σίγουρα είναι μεγάλη ημέρα με τις διαδηλώσεις να καρφώνονται. Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η διαδήλωση είναι καθήκον κυρίως για το μέλλον της χώρας. Τέτοια θρασυδειλία πια... Θα γινόταν ποτέ αυτό σε κάποια ιδιωτική εταιρεία; Θα τολμούσε κάποιος να έλεγε ότι έγινε μια σειρά από απανωτά λάθη;

Και να μην ξεχάσουμε, να σας ευχαριστήσω και πάρα πολύ γιατί 2 χρόνια μας αφήνετε να μιλάμε ελεύθερα στην εκπομπή. Και με είχατε αφήσει, κανένας δεν μας είχε αφήσει στα μεγάλα κανάλια. Εσείς με είχατε αφήσει όπου είχατε θέσει και στον κύριο Μητσοτάκη για την ερώτηση για το ξυλόλιο.

Κύριε Παπαδάκη έχω ακούσει ακόμη, ότι δεν ήμουν μέσα στο τρένο. Αυτό που θα πω είναι ότι δεν θα μιλήσω για την ποιότητα του ύπνου μου, ο εφιάλτης είναι τις πρωινές ώρες. Δεν είχα ποτέ καμία βοήθεια, έναν χρόνο μετά το συμβάν πήρα ένα email από το ψυχιατρείο που νοσηλεύτηκα ότι όλα είναι καλά. Ξέρετε τί είναι να το περάσεις όλο αυτό; Ήμουν έτοιμη να πηδήξω από το παράθυρο κύριε Παπαδάκη κάποια στιγμή.

Δεν είμαι άνθρωπος με ενοχές, τύψεις. Έλεγες πώς είναι δυνατόν. Επέζησα από ένα βαγόνι το οποίο κάηκε ολοσχερώς. Εγώ είχα ένα εργαλείο, τα social media και ήξερα πώς να το χειριστώ σωστά. Δεν γιατρεύεσαι, όσο χρόνο θα έπαιρνες τελικά πολλαπλασιάζεται. Όλοι γύριζαν από διακοπές, όλοι γελούσαν. Ήταν γεμάτο το τρένο. Σε ελληνικό τρένο.... είδατε πώς μας κάνατε; Να φοβόμαστε να μπούμε σε τρένο. Δεν ξεχνούμε, δεν υποχωρούμε».