Η Πάμελα Άντερσον τα τελευταία χρόνια κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ορίσει την εικόνα της, και συνολικά την παρουσία της στο Χόλιγουντ, με τους δικούς της όρους.

Πρωταγωνιστεί φέτος στην δραματική ταινία "The Last Showgirl", που διηγείται την ιστορία μιας χορεύτριας μοντέρνου καμπαρέ, που προσπαθεί να επιβιώσει, γνωρίζοντας ότι το show της ρίχνει αυλαία μετά από 30 χρόνια. Οι φήμες πως η Πάμελα μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και υποψηφιότητα Όσκαρ με τη συγκεκριμένη ταινία είναι πέρα για πέρα αληθινές, καθώς ήδη το όνομα της έχει συμπεριληφθεί στις υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες.

Η Μίκι Μάντισον από την άλλη, με το "Anora" του Σον Μπέηκερ, έχει τραβήξει τα βλέμματα όλου του Χόλιγουντ και όχι μόνο, και είναι ξεκάθαρο πως στα επόμενα χρόνια θα δούμε το όνομα της σε ακόμα περισσότερες απαιτητικές κινηματογραφικές παραγωγές. Η συνάντηση τους, στην ιντερνετική εκπομπή "Actors on Actors" του περιοδικού Variety ήταν κάπως αναπόφευκτη, και έδωσε αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές.

Πάμελα Άντερσον: Για την «περιέργεια» της στην υποκριτική

«Είχα πάντα γνήσια περιέργεια για την τέχνη της υποκριτικής, αλλά δεν ήταν εύκολο να την εξασκήσω, τρέχοντας πάνω-κάτω με το μαγιό του Μπείγουοτς. Θυμάμαι καθόμουν μόνη στο πάλκο του θεάτρου Σάμουελ Φρεντς στη Νέα Υόρκη και διάβαζα έργα σαν αυτά του Τένεσι Ουίλιαμς, και αναρωτιόμουν, θα μπορούσα κάποτε να παίξω σε κάτι τέτοιο; «Ταξίδευα» μέσα από εκείνες τις σκέψεις».

«Ήταν εκείνη η φάση, που είχα κουραστεί με τους τυποποιημένους χαρακτήρες που μου πάσαρε το Χόλιγουντ, είχα αρχίσει να μη φοράω πια μέηκαπ, προτιμούσα να περνάω περισσότερο χρόνο στη φάρμα με τα λαχανικά μου. Και με έψαχνε η Τζία (Κόπολα, σκηνοθέτης της ταινίας "The Last Showgirl") μέσω ενός παλιού μάνατζερ μου, και κάπως έτσι μου έκαναν ένα τηλεφώνημα αλλά δεν απάντησα. Και επέμεινε, και προσέγγισε το γιο μου, που διάβασε το σενάριο και της είπε «αποκλείεται όντως να το διάβασε και να σου απάντησε αρνητικά». Ο γιος μου, μου έστειλε τελικά το σενάριο και αμέσως σκέφτηκα, πως αυτό ήταν για μένα».

«Πιστεύω ότι το παρελθόν μας δεν μπορεί να υπαγορεύει το μέλλον μας. Εμένα πάντα μου άρεσε να δημιουργώ χαρακτήρες. Πιστεύω πως κι εκείνοι οι χαρακτήρες μου που έμοιαζαν με κουστούμια Χάλογουην, ακόμα κι εκείνοι ήταν αξιομνημόνευτοι, κάτι που το δέχομαι ως κοπλιμέντο. Από την άλλη, έχω βιώσει και αυτή την παράλληλη συνθήκη, ως εργαζόμενη μητέρα και αστέρι του Χόλιγουντ.

Πολλές φορές, όταν η βιομηχανία δημιουργούσε μια σέξι εικόνα μου, δεν αντιλαμβανόμουν άμεσα πως όσα περνούσα, τα έβλεπαν και τα παιδιά μου, τα ζούσαν μαζί μου. Σήμερα που τα παιδιά μου είναι ενήλικες, μιλάμε συχνά για όλη εκείνη την εποχή, και έχω ζητήσει πολλές φορές τη συγνώμη τους, ευτυχώς, είμαστε ομάδα πια. Μια μέρα, όταν δούλευα με τον σκηνοθέτη Καρίμ Ενούζ στην Βαρκελώνη, ήμασταν σε ένα σπίτι με πισίνα, και θυμάμαι του έλεγα πώπω, θα ήθελα τώρα να βουτήξω, και να ξεπλύνω από πάνω μου το παρελθόν μου! και εκείνος μου απάντησε όχι, δεν συμφωνώ, κράτα μαζί σου το παρελθόν, και κάνε μια νέα αρχή».