Όταν ο πάπας Γρηγόριος ο Ένατος σε διάγγελμά του αποφάσισε πως οι γάτες ήταν ο ίδιος ο διάβολος, θέλησε να τις εξοντώσει. Και ποιος θα τολμούσε να αμφισβητήσει την αυθεντία του κορυφαίου ιεράρχη;

Το 1223, σε διάγγελμα ανακοινώθηκε πως τόσο οι γάτες, όσο και πολλές γυναίκες που ήταν μάγισσες είχαν μέσα τους το διάβολο και έπρεπε να περάσουν από φριχτά βασανιστήρια πριν θανατωθούν.

Στην Αγγλία καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν η Agnes Waterhouse και η κόρη της Joan, μαζί με το γάτο τους, τον «Σατανά»... Και τότε άρχισε η μαζική εξόντωση των γατών, όχι μόνο των μαύρων. Μάλιστα δεν τις σκότωναν ακαριαία, αλλά τις μαχαίρωναν και χάραζαν στη ράχη τους ένα σταυρό. 

Το Πάσχα και την Καθαρά Δευτέρα υπήρχε έθιμο να καίνε τις μαύρες γάτες, ενώ, όπως αναφέρει η «Μηχανή του Χρόνου», στις δίκες των Ναϊτών Ιπποτών ανάμεσα στις κατηγορίες ήταν και ότι τιμούσαν τις γάτες. Το 1484, άλλος πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους. Από τη στιγμή όμως που δεν υπήρχαν γάτες για να τρώνε τους αρουραίους, τα ποντίκια βρίσκονταν σε αφθονία, κάτι που οδήγησε στη μετάδοση της πανούκλας και στο να πεθάνουν 100 εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν σε άσχημες συνθήκες, ήταν φτωχοί και υποσιτισμένοι.

Η πανούκλα αυτή ονομάστηκε ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας. Τα πρόσωπα των θυμάτων αποκτούσαν ένα σχεδόν μαύρο χρώμα, εξ ου και το όνομα που δόθηκε στο λοιμό.