Τα κλισέ στις αμερικάνικες σειρές είναι γνωστά. Η Φιλιώ Χασιώτη κάνει μία πρόχειρη καταγραφή μερικών εξ αυτών. Τα μοτίβα στις αμερικάνικες σειρές είναι άπειρα. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα. Δηλαδή, κάνα δυο σειρές να παρακολουθείς, θα τα εντοπίσεις. Είναι όμως τόσα έντεχνα  τα περισσότερα από αυτά, που όχι  μόνο δεν ενοχλούν, και αν λείψουν θα μας λείψουν…

Μάθημα 1ο: Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο...
Η Carrie Bradshaw κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και πριν καν προλάβει να σηκώσει το χέρι της, μαζεύεται μια ουρά ταξί. Εκείνη, στιλάτη και αέρινη, μπαίνει σε ένα οποιοδήποτε και πάει στον προορισμό της. Στη Νέα Υόρκη.  Εγώ, στη μητρόπολη, στο λίκνο της πολύ-πολιτισμικότητας και του urban-ισμού (στη Θεσσαλονίκη) για να βρω ταξί πρέπει να έχω κάνει τάμα στη χάρη Της. Ποιο χέρι; Και εκείνα τα τεράστια πολύχρωμα χέρια που φοράνε στους αγώνες μπάσκετ στην Αμερική να είχα, πάλι δε θα με έβλεπαν.

Μάθημα 2ο: Μάλλον στραβός είναι ο γιαλός. Τα τακούνια δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη.
Το δωδεκάποντο είναι του Θεού – εγώ δε βλέπω κάποια άλλη να έχει πρόβλημα, εκτός από εμένα.  Το φοράς συνέχεια: μέσα στο σπίτι, στο σούπερ μάρκετ, στον καφέ, στη δουλειά, στη βόλτα, στον ύπνο, παντού. Τρέχεις στα πεζοδρόμια, κάνεις ζιγκ-ζαγκ στον κόσμο (μόνο για ποδόσφαιρο που δεν πας), αλλά ποτέ δεν πέφτεις – ούτε καν παραπατάς. Έτσι είναι ο σωστός ο τρόπος.

Μάθημα 3ο: Στο Hollywood δεν μαγειρεύουν ποτέ.
Καλά, αυτό το μάθημα πολύ μου άρεσε, και το πρόσεξα, και κράτησα και σημειώσεις. Η Carrie Bradshaw χρησιμοποιεί τον φούρνο της ως παπουτσοθήκη. Στο Gossip Girl μαγειρεύουν οι άλλοι. Στο GreyΆs Anatomy τρώνε στο νοσοκομείο. Σε όλες τις υπόλοιπες σειρές τρώνε έξω. Στο Lost έτρωγαν ό,τι έβρισκαν.

Μάθημα 4ο: Το διάβασμα πολύ εμίσησαν, το Ivy League κανείς!
Ναι, Blair Waldorf μου, είσαι πάμπλουτη και it-girl στο Upper-East Side, αλλά στο ρημαδο-Columbia πώς μπήκες εφόσον τέσσερις σεζόν σειρά, το μόνο βιβλίο που έχεις ανοίξει είναι ο κατάλογος των κυριλέ εστιατορίων στα οποία τρως; Συμπέρασμα: εγώ, τζάμπα κόπος. Θα μου πεις, εσύ δεν είσαι μια ΅WaldorfΆ – και θα' χεις και δίκιο. ¶ρα, δεν είναι το διάβασμα το τρικ. Υποψιάζομαι ότι παίζουν ρόλο και τα λεφτά, αλλά διατηρώ ακόμη τις επιφυλάξεις μου (…).

Μάθημα 5ο: Όλοι είναι όμορφοι.
Είναι αυτό το αληθοφανές των σειρών που σε κάθε συνάθροιση 5 ατόμων και άνω, οι 3 είναι μοντέλα. Εντάξει, είναι τηλεόραση και το καταλαβαίνω. Αλλά ας είμεθα λιγάκι ρεαλιστικοί. Βάσει πιθανοτήτων, η πραγματικότητα που παρουσιάζετε απλά δεν υφίσταται.
Να φέρω ένα παράδειγμα. Πέφτει το αεροπλάνο, κούφια η ώρα, σώζεσαι (μολαταύτα) ανοίγεις το μάτι το μωλωπισμένο, βλέπεις φυλλωσιές, συντρίμμια, και βλέπεις και τον Sawyer (στο Lost αναφέρομαι). Ε, δηλαδή, λίγο σέβας. Αυτό το μάθημα είναι δύσκολο και «κόβεται» κόσμος και ντουνιάς λόγω μη προσδιορισμένης και παραπλανητικής, συνάμα, ύλης.

Πηγή: Fititis.gr