Το σταύρωμα των δαχτύλων για καλή τύχη ή ως ένδειξη αλληλεγγύης ότι τα πράγματα θα πάνε καλά για κάποιον άλλον, είναι μια χειρονομία που όλοι κάνουμε ή έχουμε κάνει. Έχε μεγάλη ιστορία, καθώς πάει χρόνια πίσω και αρχικά δεν ήταν μια ατομική πράξη.

Υπάρχουν δύο βασικές θεωρίες σχετικά με την προέλευση του σταυρώματος των δακτύλων για τύχη. Η πρώτη προέρχεται από μια προχριστιανική παγανιστική πεποίθηση για τον ισχυρό συμβολισμό του σταυρώματος των δαχτύλων. Η διασταύρωση θεωρούνταν ότι σηματοδοτούσε μια συγκέντρωση καλών πνευμάτων και χρησίμευε για να αγκυρώσει μια επιθυμία μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Η πρακτική της ευχής σε σχήμα σταυρού στους πρώιμους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς εξελίχθηκε σε μια παράδοση κατά την οποία ένα άτομο σταύρωνε τον δείκτη του πάνω σε εκείνον κάποιου άλλου για να εκφράσει την ελπίδα ότι μια επιθυμία θα πραγματοποιηθεί. Τελικά, οι δημιουργοί ευχών συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους και να υποστηρίξουν τις επιθυμίες τους χωρίς τη συμμετοχή άλλου ατόμου. Στην αρχή, ένα άτομο σταύρωνε τους δύο δείκτες του. Τελικά αυτή η χειρονομία μεταμορφώθηκε σε πρακτική του ενός χεριού που εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε σήμερα.

Η δεύτερη εξήγηση προέρχεται επίσης από τις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού, όταν οι πρώτοι πιστοί διώκονταν συχνά για τις πεποιθήσεις τους. Για να αναγνωρίσουν τους συγχριστιανούς τους, οι άνθρωποι ανέπτυξαν μια σειρά από χειρονομίες, μία από τις οποίες περιελάμβανε το σχηματισμό του ιχθύος, ή του ψαριού αν προτιμάτε, αγγίζοντας τους αντίχειρες και σταυρώνοντας τους δείκτες. Το σύμβολο αντιπροσωπεύει μια ακροστιχίδα στην οποία τα ελληνικά γράμματα ι, χ, θ, υ, και σ είναι επίσης τα πρώτα γράμματα στη φράση Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Αυτή η θεωρία δεν εξηγεί πλήρως πώς η τύχη συνδέθηκε αρχικά με τη χειρονομία, αλλά υποδηλώνει ότι το σταύρωμα των δακτύλων προσέδωσε μια ευλογία ή μια ελπίδα για μια ευχή ή προσευχή.