Όταν πλησιάζει Halloween, μιας και ασχολούμαστε κι εμείς με αυτή τη γιορτή πλέον, τα σκιάχτρα εμφανίζονται σε σπίτια, σε στολές και στο διαδίκτυο. Πολλοί μπορεί να τα βρίσκουν τρομακτικά, αλλά τι γίνεται με τα πουλιά που αυτά τα ομοιώματα υποτίθεται ότι απωθούν;
Προφανώς, ορισμένα πτηνά τα αντιπαθούν περισσότερο από άλλα. Μια σειρά δοκιμών που διεξήχθησαν το 1980 διαπίστωσαν ότι σε μικρές λίμνες κοντά στο σημείο όπου είχε φυτευτεί ένα σκιάχτρο παρατηρήθηκε μείωση κατά 95 τοις εκατό στις επισκέψεις από ντόπιες πάπιες. Από την άλλη πλευρά, ορισμένα είδη δεν φαίνεται να τα προσέχουν. Κατά τη δεκαετία του 1930, ο επιστήμονας άγριας ζωής K.R. Lagler έστειλε ένα σκιάχτρο σε μια πλωτή σημαδούρα στη Δυτική Βιρτζίνια. Ενώ τα περισσότερα πουλιά απομακρύνθηκαν από το πράγμα, σημείωσε ότι απέτυχε να αποτρέψει τις αλκυόνες.
Εξάλλου, οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν τα σκιάχτρα με χωράφια με καλαμπόκι και όχι λιμνούλες. Λοιπόν, πόσο καλοί είναι στην προστασία των καλλιεργειών; Όχι πολύ, εκτός αν είστε διατεθειμένοι να καταβάλετε κάποια επιπλέον προσπάθεια σε αυτά.
Ενώ τα παραδοσιακά, ακίνητα σκιάχτρα λειτουργούν σε πουλιά όπως κοράκια και κοτσύφια, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα προσωρινό. Με τον καιρό, τα πουλιά συνηθίζουν στα ακίνητα ανδρείκελα και ξαναρχίζουν τις καταστροφικές τους συνήθειες.
Ωστόσο, μερικά κόλπα μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση. Οι ερευνητές έχουν μάθει ότι όσα έχουν ρεαλιστικά χαρακτηριστικά προσώπου και ρούχα με έντονα χρώματα είναι ελαφρώς καλύτερα στο να διώχνουν τα πουλιά. Επίσης, η μετακίνηση ενός σκιάχτρου κάθε λίγες μέρες βοηθά επίσης.
Σύμφωνα με διάφορες μελέτες, τα μοντέλα που κουνιούνται πολύ έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Το 1989, ένας επιστήμονας ανέφερε ότι μια κούκλα βιτρίνας που περιστασιακά κουνιόταν προς τα πάνω μέσω ενός διπλού κανονιού προπανίου κατάφερε να κρατήσει έως και έξι στρέμματα ηλίανθων ασφαλή από τα κοτσύφια.
