Όσοι καταπίνουν σπαθιά δεν κάνουν απλά ένα οπτικό τέχνασμα. Οι εκπαιδευόμενοι βάζουν πραγματικά πάνω από 40 εκατοστά του μετάλλου στο σώμα τους. Πως όμως το κάνουν; Όλα έχουν να κάνουν με τον οισοφάγο.

Για να κατακτήσουν αυτή την αρχαία τέχνη, οι ασκούμενοι ξοδεύουν πολλά χρόνια μαθαίνοντας πώς να ελέγχουν τα ακούσια σωματικά αντανακλαστικά, όπως την τάση για εμετό. Όπως περιγράφει μια μελέτη του 2006 για ανθρώπους που καταπίνουν σπαθιά, οι καλλιτέχνες προπονούνται «βάζοντας επανειλημμένα τα δάχτυλά τους στο λαιμό, αλλά επίσης χρησιμοποιούνται και άλλα αντικείμενα, όπως κουτάλια, πινέλα, βελόνες πλεξίματος και πλαστικοί σωλήνες, προτού πάνε στο επόμενο στάδιο όπου συνήθως χρησιμοποιούν μια λυγισμένη συρμάτινη κρεμάστρα». Η μελέτη συνεχίζει να σημειώνει ότι «οι πονόλαιμοι είναι συνηθισμένοι».

Το ξίφος πρέπει να περάσει από τον άνω οισοφαγικό σφιγκτήρα, τους μύες δηλαδή στην κορυφή του οισοφάγου που χρησιμοποιούμε όταν ρευόμαστε, τρώμε, κάνουμε έμετο κλπ. Στη συνέχεια, αυτός που καταπίνει το σπαθί πρέπει να λυγίσει το σώμα του, ώστε η λεπίδα να περάσει γύρω από την καρδιά του. Τέλος, το ξίφος πρέπει να κινηθεί μέσω του κάτω οισοφαγικού σφιγκτήρα, που είναι η είσοδος στο στομάχι. Αυτοί οι μύες κινούνται ακούσια καθώς είναι αυτοί που εμποδίζουν το περιεχόμενο του στομάχου μας να ανέβει στο λαιμό μας, και όταν κάποιος τους εξασθενεί, μπορεί να προκαλέσει παλινδρόμηση.

Μέσω της έντονης προπόνησης, οι καλλιτέχνες ξίφους μαθαίνουν να ανοίγουν αυτόν τον σφιγκτήρα κατόπιν εντολής, που είναι αυτό που επιτρέπει στο ξίφος να περάσει στο στομάχι. Μια ασκούμενη είπε στην Washington Post ότι δεν ήξερε καν πώς το έκανε, χρησιμοποιώντας μόνο έντονη συγκέντρωση για να χαλαρώσει τους μύες. Τελικά, κάποιος που καταπίνει σπαθιά, μπορεί και να μάθει να κρατά πολλά σπαθιά στο λαιμό του ταυτόχρονα.

Και προφανώς είναι πολύ επικίνδυνο. Με μια λάθος κίνηση μπορεί να ανοίξει τρύπες στο λαιμό τους και διαφορετικά να βλάψει τα εσωτερικά τους όργανα. Αλλά όταν γίνεται σωστά, είναι ένα απίστευτο επίτευγμα σωματικού ελέγχου.