Στο Superposition (2012), ο Ρυότζι Ικέντα διασπά την ύλη, την εικόνα, τον ήχο και τις ανθρώπινες συμπεριφορές με ενέργεια και ένταση που δονούν το κοινό στην κυριολεξία.

Ο Ikeda έρχεται στη Στέγη δίνοντας για πρώτη φορά σε 2 performers πρωταγωνιστικό ρόλο, την Τρίτη 8 και την Τετάρτη 9 Απριλίου 2014, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.

Ο Ρυότζι Ικέντα κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση επεξεργαζόμενος ήχους, οπτικό υλικό, μαθηματικές συλλήψεις και φυσικά φαινόμενα, σε εγκαταστάσεις, συναυλίες και εν εξελίξει παραγωγές. Συνθέτει για μη-μουσικά όργανα, όπως γραφομηχανές, μετρονόμους, διαπασών και τηλέγραφους, όμως το μέσο του είναι η ίδια η κυματομορφή. Σημείο καμπής στην εξέλιξή του, η Superposition είναι μια «όμορφα καλλιτεχνημένη επίθεση στις αισθήσεις», βασισμένη στην κβαντομηχανική. Το παραγόμενο αποτέλεσμα οδηγεί στην πρωτόγνωρη εμπειρία ενός νέου, διαφορετικού «ηλεκτροσυμφωνικού» ήχου. Πρόκειται για ακρόαμα γοητευτικά αλλόκοτο, με εντυπωσιακές ηχοδράσεις, που φαίνονται εντυπωσιακότερες αν τις αναλύσουμε, αν κοιτάξουμε «από μέσα» το πώς υλοποιήθηκαν.

Ο Ικέντα λατρεύει τη μορφολογία, τα σχήματα, τις φόρμες. Χωρίς όμως υπερβολές. Θεωρεί πως αν μπορούσε να υπάρξει τέχνη μόνο με δομές, δεν θα είχαμε μουσική, αλλά απλώς παρτιτούρες! Σέβεται την αυστηρή αισθητική των μαθηματικών, αλλά απευθύνεται και στο μη-ειδικό κοινό, στο «επίπεδο του δρόμου», της γειτονιάς. Εκεί όπου υπάρχει πηγαία φυσική δύναμη. Σε αυτή την παράσταση, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά και περφόρμερ επί σκηνής, σε μια «αληθινή πρόκληση» για τον ίδιο και τους θεατές.
Κεντρικό πρόσωπο της σύγχρονης ιαπωνικής και παγκόσμιας τέχνης, ο Ικέντα εστιάζει στα ουσιώδη χαρακτηριστικά εικόνας-ήχου, όπως και στην ακρίβεια των μαθηματικών. Εμπνέεται από την υπέρθεση (superposition), μια αρχή της κβαντικής θεωρίας. Χρησιμοποιεί δεκάδες οθόνες, υπολογιστές και προγράμματα, σε ριζικές συγχωνεύσεις τεχνών πολύ πιο πέρα από την έννοια της περφόρμανς. Η μουσική του είναι ημιτονοειδή κύματα, λευκοί θόρυβοι, ηχομάζες και μια πρωτάκουστη συμπλοκή κυματομορφών. Ιδανικό του, μια επιστήμη-καταλύτης νέων ιδεών γύρω από τη φύση της πραγματικότητας. Επιδίωξή του, όχι το ελεγχόμενο αντί του τυχαίου, αλλά ο έλεγχος του τυχαίου.