Μπορεί να σας κάνει εντύπωση, αλλά η πίτσα, τουλάχιστον σε μια αρχική μορφή της, είχε ξεκινήσει από την αρχαία Ελλάδα. Και όχι δεν είμαστε ξαφνικά Γκας Πορτοκάλος, ούτε μας αρέσει να ακούμε όλα όσα εφευρίσκουν πολλοί για να δείξουν ότι όλα είναι ελληνικά. Αλλά σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μια σύνδεση.

Το ψωμί και οι πίτες ήταν οι κύριες πηγές διατροφής για τους πολιτισμούς της Μεσογείου. Οι πίτες μάλιστα ήταν δημοφιλής από την αρχαιότητα, όπως εκείνες τις αρχαίας Αιγύπτου, όπου οι ντόπιοι γιόρταζαν τα γενέθλια του Φαραώ, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες από ψωμάκια που μέσα είχα τοπικά βότανα αλλά και μπαχαρικά. Την εποχή του Ηροδότου, υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα συνταγές πίτας, που προέρχονταν από τη Βαβυλώνα, και δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους, ούτε σε περιεχόμενο, ούτε σε εμφάνιση.

Σύμφωνα με ιστορικές έρευνες, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει την Παρασκευή μιας πίτας, που από πολλούς θεωρείται το αρχέτυπο της σημερινής πίτσας.

Την ονόμασα «πλακούντα», που δεν έχει καμία σχέση με τον όρο της γυναικολογίας, και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια στρογγυλή λεπτή ζύμη με τυρί κατσίκας, το οποίο έλιωνε από πάνω. Ήταν πολύ δημοφιλές σνακ στην αρχαία Αθήνα, το οποίο με τον καιρό απέκτησε και παραλλαγές, για να αλλάζει η γεύση του, όπως πλακούντας με τυρί, κρεμμύδι και σκόρδο, ή πλακούντας με πράσα ή ακόμα και με μέλι.

ΟΙ Ρωμαίοι όταν κατέκτησαν την Αθήνα, λάτρεψαν αυτό το φαγητό. Και μαζί με αρκετά ακόμα πράγματα από την τέχνη, τη φιλοσοφία και άλλα, το οικειοποιήθηκαν και αυτό.

Με το πέρασμα των αιώνων ο κόσμος ξέχασε και στη Νάπολη του 19ου αιώνα, γεννήθηκε η μοντέρνα εκδοχή της πίτσας, μια παραλλαγή του πλακούντα, η οποία σήμερα είναι στο επίκεντρο της ιταλικής κουζίνας. Κάθε φορά που την τρως πάντως, να σκέφτεσαι ότι η πρώτη συνταγή του είναι πολύ μα πολύ παλιά.