Αν άκουσες ραδιόφωνο το τελευταίο οκτάμηνο, ή αν χρησιμοποιείς το Διαδίκτυο έστω για τα βασικά, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή έπεσες πάνω σε ένα δεκαοκτάχρονο κορίτσι από την Πάτρα. Έτσι συνήθιζαν να την λένε. Ωστόσο η Sma Rag Da είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Με μια σειρά ακουσμάτων που ξεκινούν από τον Alex Turner και καταλήγουν στη Florence + the Machine και τους Foals, αλλά και μια κλασική παιδεία που ξεκίνησε από το μουσικό σχολείο, στο οποίο σπούδασε κρουστά και αγάπησε καλλιτέχνες όπως ο Chopin και ο Debussy, η Sma Rag Da δέχτηκε πολύ γρήγορα το βάπτισμα ως μια νεαρή τραγουδοποιός, η οποία έχει καταφέρει, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, να συγκινήσει και να αγαπηθεί. Τη γνωρίσαμε συναυλιακά μέσα από τις εμφανίσεις της στο πλευρό του Βρετανού Tom Baxter, αλλά και σε live συνεργασίες με Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Leon και οι Minor Project, όπου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ένα έντονα συναισθηματικό και κάτι παραπάνω από άρτια ενορχηστρωμένο live, μέσα από τη σύμπραξη της νεαρής τραγουδοποιού με τέσσερις εξαιρετικούς μουσικούς (Τσέλο, Βιολί, Μπάσο, Ντραμς).

Το ντεμπούτο άλμπουμ της Sma Rag Da έχει τίτλο «Queen of the Surreal» και κυκλοφόρησε από την Mahayana Records. Διατίθεται σε iTunes, Napster και Spotify.
Όπως διαβάζουμε και στο jumpingfish.gr, «Το "Queen Of The Surreal" παίζει σαν ένα νεανικό μουσικό λεύκωμα με τη δυναμική και ειλικρινή προσωπική σφραγίδα της δημιουργού του».

Η Sma Rag Da με τα δικά της λόγια...

«Λοιπόν, γεννήθηκα στην Αθήνα κι έμενα στα Εξάρχεια μέχρι τα 8. Μετά μετακόμισα Πάτρα, γιατί πέρασε η μικρότερή μου αδελφή (12 χρόνια διαφορά) στην Πάτρα. Τέλειωσε η αδελφή μου, έφυγε. Πέθανε ο μπαμπάς μου, έφυγε. Και κατέληξα να μεγαλώνω σε μια πολύ ιδιότροπη οικογένεια, εγώ, η μαμά κι ο σκύλος.

Γενικά πάντα ήμουν υπερκινητικό παιδί. Ζωγράφιζα τους τοίχους στο σπίτι, έφτιαχνα κατασκευές κλπ. ΓιΆ αυτό και η μαμά μου με έστειλε σε μουσικό γυμνάσιο… να διοχετεύω κάπου την ενέργειά μου, γιατί αλλιώς θα ανατίναζα το σπίτι.

Αρχισα να ασχολούμαι λοιπόν με τη μουσική από τα 14. Κύριο όργανό μου ήταν τα κρουστά. Αρχικά ξεκίνησα για ντραμς, αλλά μετά με μάγεψαν τα κλασικά κρουστά. Μαρίμπα, βιμπράφωνο, ξυλόφωνο κλπ. Στα μουσικά σχολεία διδάσκεσαι υποχρεωτικά πιάνο και ένα δεύτερο υποχρεωτικό όργανο, που στο μουσικό σχολείο της Πάτρας ήταν το μαντολίνο.

Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια από τη ΒΆ Γυμνασίου και παραδόξως για ελάχιστα κοίταξα πίσω και είπα "θεέ μου τι μαλακίες έγραφα", πολλά από τα πρώτα μάλιστα είναι στο πρώτο άλμπουμ. Ηταν κυρίως ανάγκη έκφρασης, για πράγματα που δεν ήθελα να συζητήσω με κανέναν, αλλά είχα ανάγκη να τα πω.

Στη β' γυμνασίου επίσης άρχισα να μαθαίνω κιθάρα για πρακτικούς λόγους… γιατί είναι λίγο δύσκολο να παίζεις βιμπράφωνο γύρω από μια φωτιά σε μια παραλία και να τραγουδάς. Στη συνέχεια έπιασα και το γιουκαλίλι.Το καλό με τη μουσική μου παιδεία, παρόλο που είναι λίγα σχετικά τα χρόνια, είναι ότι λόγω του μουσικού σχολείου έχω σφαιρικές γνώσεις. Εχω παίξει με φυσαρμόνικες, έχω παίξει ταμπούρο σε παρελάσεις, έχω παίξει σε κοντσέρτα με ορχήστρες κλπ. 

Επιρροές μου είναι κυρίως σύγχρονα βρετανικά φλωροαλτέρνατιβ συγκροτήματα - όπως μ' αρέσει να τα χαρακτηρίζω - τύπου Florence + the Machine, Arctic Monkeys, Foals, Metronomy, Bombay Bicycle Club etc. Καταλυτικό ρόλο βέβαια στη μουσική μου παιδεία, παίζει κι η πολλή κλασική μουσική που ακούω. Κυρίως όμως αγαπώ ρομαντισμό και υστερορομαντισμό... Chopin, Debussy, Satie etc.

Γενικά το κλειδί είναι να μην είσαι σνομπ στη μουσική και να ακούς τα πάντα, γιατί από τα πάντα έχεις κάτι να πάρεις… Δεν σνομπάρω κανένα είδος και σέβομαι τα πάντα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι το typical 18 year old και ανέκαθεν ένιωθα μη typical, γιατί μου συμβαίνουν συνέχεια σουρεάλ πράγματα, πράγματα που δεν βγάζουν νόημα και που δεν συμβαίνουν στους συμμαθητές μου.
Βέβαια, δεν καταλαβαίνω αυτή την τάση που έχουμε πάντα να πρέπει να βρίσκουμε το νόημα σε ό,τι συμβαίνει.. το θέμα είναι να είμαστε συνεχώς alarmed και να μην βαριόμαστε. Συνεχώς να τρέμουμε. Και να είμαστε έτοιμοι να αδράξουμε το κάθε τι που προκύπτει στη ζωή μας. Καλό ή κακό. Και κυρίως τα κακά είναι αυτά που μετουσιώνονται πιο εύκολα σε έμπνευση.

Μετουσίωση του έρωτα σε έμπνευση, της απορίας σε στίχο, της μελαγχολίας σε μουσική και της χαράς σε χορό. Γενικό μου philosophy είναι το εξής. Ανεκτικότητα και σεβασμός στο διαφορετικό και στις προσωπικές ελευθερίες, και, κυρίως, καλή ενέργεια και διάθεση.»