Μετά την τεράστια επιτυχία του Βότσεκ, ο κορυφαίος Γάλλος σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Châtelet στο Παρίσι και πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν Ολιβιέ Πυ επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή για να σκηνοθετήσει, αυτή τη φορά στη σκηνή του Ηρωδείου, ένα από τα δημοφιλέστερα αριστουργήματα του Πουτσίνι, τη Μαντάμα Μπαττερφλάι.

Ο περιζήτητος θεατρικός σκηνοθέτης και περφόρμερ Ολιβιέ Πυ, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει πάνω από σαράντα έργα όπερας σε όλο τον κόσμο, θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά με τη Μαντάμα Μπαττερφλάι ανεβάζοντας την Ορχήστρα στη σκηνή του Ηρωδείου και φέρνοντας στο ρωμαϊκό ωδείο την αισθητική και τα χρώματα της Ιαπωνίας, μέσα από τη δική του αναγνωρίσιμη σκηνοθετική ταυτότητα. Μαζί του ο σταθερός συνεργάτης του στα σκηνικά και τα κοστούμια Πιερ - Αντρέ Βάιτς.

Η «γιαπωνέζικη τραγωδία» του Τζάκομο Πουτσίνι, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1904, εξιστορεί τον μοιραίο έρωτα της δεκαπεντάχρονης γκέισας Τσο-Τσο-Σαν για τον Μπέντζαμιν Φράνκλιν Πίνκερτον, υποπλοίαρχο του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

«Tη νεαρή γκέισα “δεσποινίδα Πεταλούδα” νοίκιασε έναντι 39 δολαρίων τον μήνα ένας Αμερικάνος αξιωματικός. Από αυτά, 4 δολάρια στοίχιζε η κρατική άδεια που της επέτρεπε να είναι ερωμένη του και της εξασφάλιζε πρόσβαση στα δημόσια λουτρά, 25 δολάρια στοίχιζε η κατοικία και 10 ακόμα δολάρια μια υπηρέτρια. Εκείνος απολάμβανε τις ανέσεις ενός “γάμου” με ημερομηνία λήξης και εκείνη είχε στέγη και υπηρέτρια. Ο αξιωματικός, φεύγοντας για την Αμερική, της υποσχέθηκε ότι θα επέστρεφε κοντά της όταν ο κοκκινολαίμης θα ξανάφτιαχνε τη φωλιά του. Αντ’ αυτού την άφησε πάμφτωχη με ένα μωρό στην αγκαλιά». Με αυτή την αφήγηση της αδελφής του που έζησε στο Ναγκασάκι και αφορούσε την πραγματική ιστορία της νεαρής γκέισας Τσο-Τσο-Σαν, ο συγγραφέας Τζων Λούθερ ξεκίνησε να γράφει το σύντομο διήγημά του, το οποίο αποτέλεσε τη βάση για το θεατρικό έργο και στη συνέχεια για την όπερα του Πουτσίνι.

Η Μπαττερφλάι δεν ξεφεύγει από τη λογική του βερισμού, με τις έντονες αντιπαραθέσεις και την αγάπη προς τις θεατρικές λύσεις. Έτσι η παρτιτούρα επιλέγει με μεγάλη προσοχή τον τρόπο που επενδύει την κάθε στιγμή. Οι επιρροές της ενορχήστρωσης από το μουσικό σύμπαν των Ντεμπυσσύ και Ραβέλ, τα ιδιαίτερα στοιχεία από την ιαπωνική μουσική παράδοση, οι κλιμακώσεις, οι ποιότητες μουσικής δωματίου, αλλά και τα ξεσπάσματα με το σύνολο της ορχήστρας, δίνουν στην όπερα τον ξεχωριστό της σφυγμό, την ιδιαίτερή της ζωή.