Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (1956), ένας σταθμός αλλά και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για το έργο του Γιάννη Ρίτσου, όπως και για την ελληνική ποίηση γενικότερα. Σε περίοδο «εγκλεισμού», οι encardia, με την υπογραφή του εξαίρετου και πολυβραβευμένου κιθαριστή τους Μιχάλη Κονταξάκη, καταπιάνονται μουσικά με το ποίημα, και μας εκπλήσσουν με μια τελείως καινούργια και διαφορετική πρόταση, αυτή τη φορά με άκρως θεατρικό ένδυμα!!!

Το αποτέλεσμα είναι ένα ολοκληρωμένο έργο (κείμενο ζυμωμένο μέσα σε δεκαπέντε μουσικές ενότητες με πρωτότυπα τραγούδια και ιντερμέδια), σε πολλές και ποικίλες διαστάσεις, που έχει οδηγό την αισθητική τους ταυτότητα και ηχητικό περιβάλλον τον σμιλευμένο ήχο του συγκροτήματος.

Η μελοποίηση των στίχων του Ρίτσου, άλλοτε ανασύρει μελωδίες και ρυθμούς από τον Ιταλικό Νότο και το ποικίλο ρεπερτόριο των encardia, κι άλλοτε τις χαρακτηριστικές μελωδικές γραμμές της Σονάτας του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν.

Και τέλος, εκείνη.  Δίχως όνομα. Η γυναίκα με τα μαύρα.

Κι ένα φεγγάρι καταλύτης, διαρκώς παρόν, σύμβολο αιωνιότητας. Αμετάφραστες αισθήσεις, παύσεις, σιωπηλές κραυγές, εκκωφαντικές σιωπές, ενοχές και μια  μετέωρη αξιοπρέπεια,  μεταξύ του «υπάρχεις και δεν υπάρχεις…»

Επί σκηνής οι πέντε μουσικοί αλληλεπιδρούν με τους χορευτές, κι αυτοί με τη σειρά τους σα σκιές απ’ το παρόν ή το μέλλον, συνομιλούν με τη γυναίκα με τα μαύρα κάτω από ένα «αμείλικτο φεγγαρόφωτο»...