Ο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, το κορυφαίο κείμενο της κρητικής Αναγέννησης, αποτελεί ένα αυτόνομο ποιητικό σύμπαν μεγάλου πλούτου και αφηγηματικής δύναμης. Ακολουθεί την ιστορία του έρωτα της πριγκίπισσας Αρετούσας για τον αυλικό Ερωτόκριτο που οδηγεί τους δύο νέους σε μια σειρά από περιπέτειες μέσα από τις οποίες εντέλει θα μεταμορφωθούν.

Η παράσταση βουτά στο έργο με ελευθερία φωτίζοντας, πέρα από τη συναρπαστική ερωτική ιστορία, τα κομμάτια που εκφράζουν καίρια για μας ζητήματα, σε σχέση με τα όρια της ανθρώπινης θέλησης και τη σύγκρoυση με τις εκάστοτε κοινωνικές νόρμες. Το ανέβασμα επικεντρώνεται στο πρόσωπο της Αρετούσας, μιας γυναίκας που δεν αφήνεται παθητικά στου «κύκλου τα γυρίσματα», αλλά διεκδικεί την αυτοδιάθεσή της με γενναιότητα, πάθος και ελπίδα.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Ερωτόκριτος, το έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα της Κρητικής Αναγέννησης, γραμμένο από τον Βιτσέντζο Κορνάρο, κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα και διασώθηκε σε μεγάλο βαθμό, μέσω της προφορικής του παράδοσης. Αποτελείται περίπου από δέκα χιλιάδες στίχους και εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1713. Στο θέατρο ανεβαίνει από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1929, σε διασκευή του Θεόδωρου Συναδινού και σκηνοθεσία Σπύρου Μελά. Η ιστορία του Ερωτόκριτου είναι γραμμένη σε μια γλώσσα που, όπως την περιγράφει ο Γιώργος Σεφέρης «εκφράζει με σταθερό χαρακτήρα, την ευαισθησία του κόσμου που τη μιλούσε». Μια γλώσσα που έρχεται από το παρελθόν και μας συνδέει με τη λαϊκή μας παράδοση∙ μας συγκινεί και μας ταξιδεύει.

Ο Κορνάρος φαίνεται πως επηρεάστηκε από το γαλλικό μυθιστόρημα Paris et Vienne του 15ου αιώνα, το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως σε ιταλικές μεταφράσεις και διασκευές. Ωστόσο, ο ποιητής αξιοποίησε τις πηγές του με δημιουργικό τρόπο, παραδίδοντας ένα από τα κορυφαία έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που μας μιλάει για την αγάπη, την αφοσίωση, την επιμονή και την πίστη στη ζωή.