Η εποποιία της Ελλάδας στο Euro 2004, επιστεγάστηκε από την κατάκτηση του τροπαίου, ενός τροπαίου που κανείς ποτέ δεν περίμενε να κερδίσει η Εθνική μας ομάδα. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την πορεία της εκείνο το καλοκαίρι πριν από 15 χρόνια, δεν θα μπορέσουν να το ξεχάσουν ποτέ. Ήταν ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, που ξεπέρασε το «Το Θαύμα της Βέρνης» ή και τη μεταγενέστερη κατάκτηση της Premier League από την Leicester City. Και να μην ισχύει για τους υπολοίπους, για τους Έλληνες αυτή είναι η αλήθεια.
Μετά την πρόκριση από τη φάση των Ομίλων, ήταν η πρώτη φορά (σε αυτό το Euro), που οι Έλληνες βγήκαν μαζικά στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Η πλατεία Ομονοίας, ο Λευκός Πύργος και πολλά άλλα μέρη, γέμισαν από εκστασιασμένους φιλάθλους, που θέλησαν να γιορτάσουν τη μεγάλη επιτυχία. Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν βέβαια πολύ μικρές σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε...
Στη νίκη επί της Γαλλίας έγινε το ίδιο. Μετά όμως και τη νίκη με την Τσεχία στον ημιτελικό με το silver goal, ύστερα από κεφαλιά του Δέλλα, πολλοί άρχισαν να το πιστεύουν. Άνθρωποι κρέμονταν από τα κάγκελα, οι δρόμοι έκλεισαν, οι τσολιάδες στη Βουλή με το ζόρι κρατιόντουσαν. Είχε προηγηθεί κάτι το ασύλληπτο. Η Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ, είχε μόλις προκριθεί σε τελικό Euro. Απλά δεν το χωρούσε ο νους κανενός.
Ο κόσμος ήθελε το κύπελλο στη Λισσαβόνα, στις 4 Ιουλίου. Αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας, στη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, η διοργανώτρια Πορτογαλία (ξανά), του Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέκο, του Ρούι Κόστα και πολλών άλλων μεγάλων παικτών, που διψούσαν για ένα τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους.
Οι Έλληνες όμως διψούσαν λίγο παραπάνω. Στο 56’, ο Μπασινάς εκτέλεσε κόρνερ και ο Χαριστέας, πάλι με κεφαλιά, έστειλε την Ελλάδα μισό βήμα πριν από το θαύμα. Ολόκληρη η χώρα παραληρούσε. Το σφύριγμα της λήξης ξεκίνησε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!
