Ο Τζον Κάλχουν από το 1958 εώς το 1962 πραγματοποίησε το πιο απαισιόδοξο πείραμα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Μελέτησε τη συμπεριφορά των ποντικιών όταν αυτά βρεθούν σε μια κοινωνία με τεράστια επάρκεια σε τρόφιμα και ανέσεις. Με αυτό το πείραμα ήθελε να αποδείξει πόσο λάθος είναι η συγκέντρωση του πληθυσμού σε ένα μέρος και πόσο επικίνδυνο είναι για την ανθρωπότητα η ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθυσμού.

Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοχεία ο πληθυσμός θα φτάσει τα 10 δις μέχρι το 2030, με τις καλλιεργούμενες εκτάσεις να μειωνόνται συνεχώς λόγω ξηρασίας και ανόδου της στάθμης της θάλασσας.

Η τεχνολογία φάνηκε πως δίνει μια λύση για την επάρκεια σε τρόφιμα, αλλά αυτό φαίνεται σαθρό, αφού η κλιματική αλλαγή επηρεάζεται από τους τρόπους που έχουμε βρει ως τώρα να αυξάνουμε τα τρόφιμα.

Βιοφάρμακα, έξυπνοι σπόροι, χημικά προιόντα κατέστρεψαν ένα τεράστιο κομμάτι της βιοποικιλότήτας του πλανήτη, ενώ καταστράφηκαν υδροφόροι ορίζοντες με αποτέλεσμα εκατομμύρια κόσμου να πρέπει να μεταναστεύσουν το επόμενο διάστημα για να επιβιώσουν.

"Το πείραμα 25"

Ο Τζον Κάλχουν υπέρμαχος της διασποράς του πληθυσμού και της αποκέντρωσης προειδοποίησε ότι ο πλανητής οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε κανιβαλισμό και σκηνές αποκάλυψης.

Σε ένα κουτί χωρισμένο σε επίπεδα τοποθέτησε 4 ποντίκια αρσενικά και 4 θηλυκά. Τοποθέτησε στο κέντρο τεράστιες ποσότητες τροφίμων που αντικαθιστούσε κάθε φορά που τέλειωναν.

Ο  πληθυσμός των ποντικιών αυξήθηκε και η δραστηριότητα των ποντικιών μειώθηκε. Τα ποντίκια δεν έκαναν τίποτα άλλο εκτός από το να καταναλώνουν τροφή. Έγιναν νωθρά ενώ σταμάτησαν να εξερευνούν και το χώρο.

Όσο αυξανόταν ο πληθυσμός συγκεντρώνονταν μόνο στο κέντρο όπου ήξεραν ότι έχει τρόφιμα. Και τότε ξέσπασαν οι αναταραχές και οι βίαιες συμπεριφορές. Τα ποντικιά ουσιαστικά μάχονταν για το ποιος θα φάει περισσότερο και σκότωναν τα πιο βιαία τα νωθρά ποντίκια.

Παράλληλα εντόπισε ότι όσο η τροφή ήταν επαρκής, είχε σταματήσει η αναπαραγωγή των ποντικιών αφού δεν ζευγάρωναν, παρά μόνο έτρωγαν και κοιμόνταν.

Το πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι ενώ είχαν λυμένο το θέμα της επιβίωσης και κάποιος θα περίμενε ότι θα τους ενδιέφερε μόνο η κοινωνική επαφή, συνέβη το αντίθετο. Τα ποντίκια σταμάτησαν να δρουν σαν κοινωνία και απομονώθηκαν.

Σας θυμίζει κάτι;