«ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Κ. ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
Δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Τάκης Χρυσικάκος
Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός)

 

«Σακίν» χρειαζόμαστε «βοκαβολάριο» ανά χείρας για να «ακροτζερίσουμε» «εζαταμέντε» το «ζακόνι»;
(Μήπως χρειαζόμαστε λεξικό ανά χείρας για να εννοήσουμε με ακρίβεια το ιδίωμα;)
Μπορεί το γλωσσικό χάος να καταδείξει την εθνική μας ασυνεννοησία;

Το κορυφαίο θεατρικό έργο του Δημητρίου Κ. Βυζαντίου, «Βαβυλωνία», επιστρέφει στη Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), σε δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου.

Σε μια Ελλάδα ανομοιογένειας που πασχίζει να αναστηθεί σε κράτος, κουβαλώντας κατάλοιπα του οθωμανικού ζυγού, αρχαιοελληνικές περγαμηνές, ιταλικές επιδράσεις αλλά και τις ιδιαίτερες κουλτούρες που ανέπτυξε ο κόσμος της σε απομονωμένες περιοχές, όπου η αμάθεια, η γραφειοκρατία της διοίκησης, ο λογιοτατισμός και  η έλλειψη συνοχής την ταλανίζουν, οι Έλληνες θα βρουν μετά από ανατροπές και παρεξηγήσεις που το «γλωσσικό ζήτημα» δημιουργεί, τον δρόμο της Εθνικής Ταυτότητας.

Θα το επωμιστούν επί σκηνής υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αστυνόμου Κοσμά Ζαχάρωφ, ως Ανατολίτης ο Τάκης Χρυσικάκος, ως Χιώτης ο Ηλίας Μπερμπέρης, Αρβανίτης ο Αλέξανδρος Μούκανος, Κρητικός ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας και ως Κύπριος ο Βασίλης Παπαδόπουλος.

Τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου που έγραψε ο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης, Τάκης Χρυσικάκος, ο οποίος βασίστηκε πάνω στις δύο εκδοχές του έργου (1836 και 1840) με στόχο να δημιουργήσει το υλικό εκείνο που θα αναδείξει την ιδιαίτερη σκηνοθετική του ματιά.

Η Παράσταση
Στη λοκάντα ενός Χιώτη, στο Ναύπλιο το 1827, ένας Αρβανίτης τραυματίζει έναν Κρητικό και εξαφανίζεται. Το περιστατικό συμβαίνει μετά την επιτυχημένη έκβαση της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, την ώρα που Έλληνες από διαφορετικά μέρη, έχουν συγκεντρωθεί στο ξενοδοχείο και γιορτάζουν τη νίκη. Ένας αστυνόμος προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση αλλά οι παράξενες ντοπιολαλιές θολώνουν τα γεγονότα με αποτέλεσμα οι ανακρίσεις να οδηγηθούν σε φιάσκο.

Ο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος έγραψε τη Βαβυλωνία το 1836. Με φόντο το επίκαιρο για την εποχή του γλωσσικό ζήτημα, δημιούργησε ένα έργο που έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα των τοπικών διαλέκτων και την έλλειψη μιας ενιαίας μορφής προφορικού λόγου. Ο συγγραφέας θέλησε «τ?ν λυπηρ?ν α?τ?ν κατάστασιν» να τη μετατρέψει σε κωμωδία με στόχο να παροτρύνει το κοινό στη διάδοση της παιδείας και να αναδείξει την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ενιαίας νεοελληνικής γλώσσας. Οι λεκτικές παρεξηγήσεις που οδηγούν σε διαπληκτισμούς αποτελούν ένα βασικό στοιχείο της λαϊκής κωμωδίας· στη Βαβυλωνία αναδεικνύονται σε κομβικό άξονα του κειμένου.