Πήγε ένα κύριος σε ένα αγιογράφο, τον Γαβριήλ. Αφού τον καλημέρησε, τον ρώτησε αν μπορούσε να του φτιάξει μια αγιογραφία του Αγιου Γεώργιου.

– Βεβαίως, του είπε ο αγιογράφος, αλλά ξέρετε εγώ μαθήτευσα δίπλα στον Πατέρα Ονούφριο, ο οποίος είχε δει σε όραμα τον Άγιο Χριστόφορο και θα μπορούσα να σας κάνω ένα Άγιο Χριστόφορο κα-τα-πλη-κτι-κό.

– Ναι, αλλά ξέρετε, θέλω ένα Άγιο Γεώργιο.

– Βεβαίως, Άγιο Γεώργιο! Αλλά πρέπει να σας πω ότι εγώ τον Άγιο Χριστόφορο τον κάνω σαν ζωντανό, τον βλέπεις δηλαδή και νομίζεις ότι θέλει να σου μιλήσει.

– Δε θέλω χριστιανέ μου να μιλάω με τον Αγιο Χριστόφορο. Θέλω έναν Άγιο Γεώργιο, που έλεγαν και τον πατέρα μου, να τον κάνω δώρο στο γιο μου τώρα που θα βαφτιστεί Γιώργος.

– Μάλιστα. Άγιο Γεώργιο θα αγοράσετε… Απλά σας λέω ότι αν δείτε τον Άγιο Χριστόφορο που κάνω εγώ θα συγκλονιστείτε. Είναι τόσο ζωντανός, που το καλοκαίρι μέχρι που ιδρώνει!!!

– Ε, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΟΥΠΙΖΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ. ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΙΔΡΩΝΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΛΑΧΑΝΙΑΖΕΙ, ΑΠΛΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΡΥ ΤΟΥ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟ!!

– Εντάξει κύριε, δεν υπάρχει λόγος να φωνάζετε. Θα σας κάνω ένα Άγιο Γεώργιο. Αλλά να ξέρετε…
–
–
–
–
θα Χριστοφορίζει λιγάκι…