Ένα από τα καλύτερα live συγκροτήματα του πλανήτη κάνει στάση και στη Θεσσαλονίκη, για μια συναυλία γεμάτη όμορφες αυθεντικές εικόνες από τη Νέα Υόρκη ως την ¶πω Ανατολή!

Το συγκρότημα του περιπλανώμενου Tod A (ex-Cop Shoot Cop), του νέου Joe Strummer!

Opening Act: EKMEK

O τραγουδιστής των θρυλικών noise industrial New Yorkers COP SHOOT COP, ο Tod Α. (Tod Ashley), απένταρος και απεγνωσμένος, απέρριψε μια σημαντική δισκογραφική συμφωνία που θα του εξασφάλιζε μια σίγουρη δουλειά, για να ξεκινήσει ένα εγχείρημα που φαινόταν τότε τρελό: ένα punk συγκρότημα που θα έπαιζε μια μουσική εμπνευσμένη από μελωδίες τσιγγάνικες και klezmer.

Ο Tod βρήκε κατά τύχη ένα σκονισμένο κουτί με δίσκους και κασέτες σ' ένα ρώσικο παλαιοπωλείο στην 14th Street του Manhattan και ερωτεύτηκε τις ανατολικοευρωπαϊκές μελωδίες, που περιέχουν μια συνεχή αντιπαράθεση του εύθυμου με το θλιμμένο. Θέλησε, λοιπόν, να συνδυάσει το μυστήριο και το μελόδραμα αυτών των κωμικοτραγικών ήχων με την ενέργεια της πρώτης του αγάπης: το punk.

Συγκροτήματα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, όσο οι Gogol Bordello, οι Balkan Beat Box και οι Beirut, οφείλουν πολλά στην αρχική περιπετειώδη αναζήτηση του Τod. Κάθε ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη μουσική ήταν και είναι το αποτέλεσμα συνάντησης αλλά και σύγκρουσης πολιτισμών, παράγοντας μείγματα.

Το 2005 ο Τod ξεκίνησε έναν τρίχρονο «ενιαυτό αναπαύσεως», κατά τον οποίο ταξίδεψε στη Μέση Ανατολή, στην Ινδία, στη Νότια και Νοτιοανατολική Ασία. Είχε χωρίσει από τη γυναίκα του. Ο George Bush είχε μόλις επανεκλεγεί. Η Νέα Υόρκη, όπου ζούσε επί 20 χρόνια και τη θεωρούσε σπίτι του, είχε τώρα γίνει ένας κρύος και ξένος τόπος για 'κείνον. Δεν ήταν σίγουρος ούτε κι αν ήθελε πλέον να ασχοληθεί με τη μουσική. «Ήμουν υπερβολικά καταθλιμμένος. Η θέα της πόλης με τους ουρανοξύστες της είχε αρχίσει να μου φαίνεται σαν μια κακιά ταπετσαρία. Ή θα σκότωνα τον εαυτό μου ή θα 'παιρνα δρόμο και θα 'φευγα», λέει. Έβαλε, λοιπόν, ό,τι είχε και δεν είχε σε μια αποθήκη και έφυγε απ' τη Νέα Υόρκη με λίγα ρούχα κι έναν φορητό υπολογιστή.

Το ταξίδι αυτό θα κέντριζε τη δημιουργικότητα του Τod με τρόπους που δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί όταν το σχεδίαζε. Μας αφηγείται ότι ταξίδεψε οδικώς, ξεκινώντας από το Δελχί της Ινδίας, διασχίζοντας την έρημο Θαρ και μετά, περνώντας από το Ρατζαστάν και το Πουντζάμπ, εισήλθε στο Πακιστάν. Είχε αρχικά σχεδιάσει να συνεχίσει το ταξίδι περνώντας από το Αφγανιστάν, το Ιράν και την Τουρκία και θα κατέληγε στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς όπως είχαν σχεδιαστεί. Τον Τod στο ταξίδι αυτό τον νάρκωσαν, τον λήστεψαν, τον προφυλάκισαν και αργότερα αντιμετώπισε βαριά εντερικά προβλήματα. Ταξιδιώτες εξαφανίζονταν στο δρόμο προς την Καμπούλ. Ηχογραφώντας μ' ένα απλό μικρόφωνο κι ένα laptop στη τσάντα του, κατέγραψε ερμηνείες ενός ευρέος φάσματος μουσικών στην Ινδία και το Πακιστάν – και αργότερα στην Τουρκία και το Ισραήλ. Τα κρουστά των Μπάνγκρα και των Σούφι θα αποτελούσαν τη βάση των τραγουδιών που έγραψε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Τα τραγούδια αυτά περιγράφουν τον κόσμο που άφησε πίσω ("This Is My Life" [Αυτή είναι η ζωή μου], "Electric City" [Ηλεκτρική πόλη]), ή έχουν να κάνουν με την πολιτική ("Borneo", "Hey Clown" [Ε! εσύ, καραγκιόζη]) και την απομάκρυνση ("6:45", "Feels Like the End of the World" [Αισθάνομαι σαν να ζω το τέλος του κόσμου]). Το καυστικό χιούμορ του Tod φέγγει στο άλμπουμ "Golden Hour" και φωτίζει την ομορφιά, αλλά και τη γελοιότητα του κόσμου.