Ο Glenn Branca, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της avant garde / no wave σκηνής, αλλά και της σύγχρονης μουσικής, εν γένει, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, το Σάββατο 9 Μαρτίου στο Fuzz Live Music Club, όπου, μαζί με το συγκρότημά του, θα παρουσιάσει το έργο του «Ascension: The Sequel».

Ουσιαστικά, πρόκειται για τη συνέχεια στο διασημότερο album του μεγάλου αυτού μουσικού, το περίφημο «Ascension» του 1981. Το συγκεκριμένο έργο του Branca αποτελεί για πολλούς το blueprint πάνω στο όποίο βασίστηκε ο ήχος που αργότερα ονομάστηκε post rock και, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα επιδραστικότερα albums της alternative / indie μουσικής όλων των εποχών.

Το show παρουσιάστηκε τους περασμένους μήνες στο Primavera Sounds Festival της Βαρκελώνης, στο Vilette Sonique Festival στο Παρίσι και στο Bang On The Can Marathon στη Νέα Υόρκη και σηματοδοτεί την επιστροφή του Glenn Branca Ensemble, που αποτελείται από τέσσερις κιθάρες, μπάσο, drums και τον ίδιο τον Branca στο ρόλο του διευθυντή αυτής της ιδιαίτερης ορχήστρας.

Τα κομμάτια που περιλαμβάνει το “Ascension: The Sequel” είναι τα: "The Tone Row That Ruled The World", "Carbon Monoxide", "Quadratonic", "Lesson No. 3 (Tribute to Steve Reich)", "The Blood" and "Lost Chords".

Οι ζωντανές του εμφανίσεις είναι, πραγματικά, υπεράνω περιγραφής. Ο ακροατής μπορεί αμέσως να αναγνωρίσει την επιρροή του στον ήχο ονομάτων όπως οι Sonic Youth, οι Swans και οι Godspeed You! Black Emperor – για να αναφέρουμε δύο από τα χαρακτηριστικότερα – αλλά πολλές φορές έχουν αναφερθεί ακουστικά φαινόμενα και παραισθήσεις κατά τη διάρκειά τους!

Ένας Ολλανδός δημοσιογράφος ανέφερε στην κριτική του πως ο ήχος ήταν σα να ακούς “Χορωδίες Αγγέλων στις Πύλες της Κολάσεως.” Ο Branca χρησιμοποιεί την φράση "pleromas of sound" (το πλήρωμα του ήχου) για να περιγράψει τις διαφανείς αρμονίες και τα παλμικά αποτελέσματα που δημιουργούνται από το μονόχορδο χτύπημα του "κιθαριστικού στρατού του".Ο ίδιος λέει στην Village Voice: "είναι ψυχοακουστικό.

Το γεγονός είναι ότι το αυτί υπερφορτώνεται από τον ήχο και αρχίζεις να ακούς πράγματα που δεν παίζονται. Το μυαλό αρχίζει να επινοεί τί παίζουν οι μουσικοί". (Δημήτρης Πάλλης, “No Wave”, περιοδικό Frequency)