Έχει τύχει πολλές φορές να διαφωνήσω με ανθρώπους που έχοντας δει μια ταινία, την απορρίπτουν επειδή το τέλος της είναι λίγο αυθαίρετο ή αινιγματικό. Η πλειοψηφία του κοινού μάλλον προτιμά να έχει ξεκάθαρη εικόνα για την υπόθεση μιας ταινίας.
Κάτι που δεν δείχνει να συμμερίζεται ο David Lynch, που σήμερα γίνεται 73 ετών. Αν και το όνομα του είναι πασίγνωστο, το φανατικό κοινό του δεν είναι τόσο μεγάλο. Κι αυτό γιατί κατά την διάρκεια της καριέρας του, μας χάρισε ταινίες που δεν είναι εύκολο να αποκρυπτογραφηθούν, ακροβατώντας μεταξύ λογικής και παραλόφου, φαντασίας και πραγματικότητας, ονείρου και εφιάλτη.
Οι παρακάτω 5 ταινίες είναι μερικές μόνο από αυτές που μπορούν να κάνουν το μυαλό σου να «εκραγεί». Ο Lynch είναι από μόνος του μια σχολή του σινεμά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο του επίτευγμα...
Eraserhead (1977)
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή, που έδωσε στον Lynch την ευχέρεια να δουλέψει με χέρια λυμένα. Ασπρόμαυρη, ενοχλητική και αινιγματική, η ταινία σόκαρε το κοινό και ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση γύρω από την ερμηνεία της, που κρατά μέχρι σήμερα.
Blue Velvet (1986)
Μια ταινία που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της, με το είδος της όπως και την υπόθεσή της, να μην είναι ξεκάθαρα. Σουρεαλιστική, όπως οι περισσότερες ταινίες του Lynch, κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, χωρίς το νόημα της να είναι ξεκάθαρο ή απαραίτητα υπαρκτό.
Lost Highway (1997)
Ίσως η πιο αινιγματική ταινία απ’ όλες. Οι ανεξήγητοι ελιγμοί στην αφήγηση, καθιέρωσαν μια για πάντα το απρόβλεπτο και το ασυνεπές στις ταινίες του David Lynch και έγιναν προπομπός του αριστουργήματος που λέγεται «Mulholland Drive».
Mulholland Drive (2001)
Οι παράλληλοι κόσμοι της φαντασίας και της πραγματικότητας, βρίσκουν στο «Mulholland Drive» την ονειρική τους μορφή. Το Χόλιγουντ μετατρέπεται από έναν τόπο ονείρων σε έναν εφιάλτη. Και το αντίστροφο. Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια ποιος ήταν πραγματικά ο σκοπός του σκηνοθέτη. Ίσως ούτε ο ίδιος.
Inland Empire (2006)
Μια αφήγηση που δεν σταματά ποτέ, που σου παίρνει την ανάσα και αρνείται πεισματικά να την επιστρέψει. Ξανά η φαντασία με την πραγματικότητα είναι αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες, με τον Lynch να παραδίδει σκηνοθετικά μαθήματα σε κάθε σκηνή και κάθε πλάνο της ταινίας.
